| - Słyszeliście pewnie pogłoski o domniemanym zamachu na cesarza. Jak moglibyście nie słyszeć, całe miasto aż od nich wrze. Powiem wam tyle, jakkolwiek nie byłyby one prawdziwe, jesteśmy jego przyboczną gwardią. I musimy spełnić pokładane w nas nadzieje, jakoby głowa Imperium Bizantyjskiego mogła rządzić nim dalej. – zaczął, na końcu zwilżył wargi w winie.
- Prawdą to jest, co wieści niosą. Koniec gadania, przejdę do konkretów. – mimowolnie zauważył, jak niektórzy odetchnęli z ulgą. Sam nie lubił mowy początkowej.
- Skrytobójca uderzy dokładnie za dwa dni. Cesarz będzie sobie smacznie spał w swojej komnacie, jakby nigdy nic, kiedy my będziemy się uwijać, próbując złapać zamachowca. Tak, dobrze usłyszeliście. Należy złapać go, zanim wykona swoją robotę, i to żywego, by można było z niego wycisnąć, co się da. I tutaj większa część sprawy leży w waszych rękach, na wzorowym przygotowaniu się do tej sytuacji. Od tego zależy życie cesarza. – mówił to w miarę jednostajnym głosem, do znudzenia odbijającym się echem w głowach słuchaczy.
Rozpoczął przygotowania. Zlecił podwojenie liczby straży, dublerowi miał dublować cesarza, zlecił czuwanie nad przestrzenią wokół pałacu. Strażnicy mieli być wyposażeni w sieci, w końcu trzeba było złapać skrytobójcę. I zawsze chodzili parami. Straż na zewnątrz powinna mieć przy sobie psy. Zwierzęta zawsze wyczują człowieka. Nie mógł też nikt otruć cesarza, zawsze był ktoś, kto degustował jedzenie przed nim. Oczywiście cesarz miał spać w pokojach gościnnych, a za niego przebierze się dubler. Dobra ochrona w tych czasach. Po uzgodnieniu wszystkiego, kazał wszystkim odejść. Chyba, że ktoś chciał coś powiedzieć, ale w gruncie rzeczy raczej wszyscy woleli go zostawić. |