Grzegorz Brunon Brzeziński
- Święty Brunonie Kartuźniku módl się za nami, In nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti – Zakończywszy brevis oratio wzniesieniem oczu ku niebu, mnich powrócił do przypominania sobie rad mądrych a skutecznych przez magistrów w dziele wielkim zapisanych. Stało tam jak taurus, że członek wstydliwy odjąć mocą szatańską są pewne persony zdolne. A w skrytości ducha liczył na to iż jeszcze nie raz jeden używać go będzie. Natenczas dopóty jakiegoś skutecznego contr-specimentum nie przypomni sobie dopóty pewnym personom w komapniji zwady a przykrości czynić nie będzie.
- No Buraczku cuże tak ci się stanęło – zagadnąwszy do wałacha i cmoknąwszy na niego mnich pacnął się w tonsurę, skąd z bzyczeniem odleciało małe, czarne animalis – Azaliż tyle razy cię prosiłem. Trzym swoich amici przy swoich włosiach.
Siwy koń prośbę skomentował krótkim strzyżeniem uszu, po czym ruszył powoli do przodu, w stronę zgliszczy. Kiedy stajenny zapewniał, ze koń jest inteligentny widocznie miał na myśli, to iż często wałach miał odmienne zdanie co do tego, jakim tempem powinien się teraz przemieszczać.
Nie chcąc przeszkadzać pewnym personom, w czynieniu progresu w sprawie pogoni, mnich uwiązał wałacha do drzewa, po czym wstawszy po upadku będącym konsekwencją próby opuszczenia wierzchowca, przeciągnął się ciesząc się ciepłem marcowego słonka. Po czym zapletwszy ręce na plecach w poszukiwaniu ziół a roślin leczniczych, z xiąg uczonych znanych mu, wybrał się.
A nuż się uda wśród zieloności wszelkiej jakiś knikus benedyktyński, z żółtemi kwiatami, znaleźć, co siłę daje i z brzuchem problemy rozwiązać pomaga. Albo Wilżyne ciernistą, albo psią rutę, co to na wszy, pluskiew i pcheły działa. Wprawdzie za wcześnie jest jeszcze na to, by bzu czarnego kwiaty na nalewkę nazbierać, niemniej możliwe, że z zeszłego roku ostało się owoca suszonego garść gdzieś.