MigdaelETher

Zielony pocisk chybił celu. Marianne zaklęła pod nosem, stała na przeciw wąsacza obserwując bacznie każdy jego krok, każdy oddech. Jej dłoń przesunęła sie minimalnie w kierunku paska, do którego miała przytroczony nóż. Ukryty obecnie w fałdach obszernej koszuli, która wydostała się z portek w trakcie ich ostatnich ekscesów. Zza węgła dobiegł do nich odgłos żwawych kroków. Barbarzynka nie miała ochoty na kolejne spotkanie, z jak się przekonała, lubieżną strażą miejską Brionne. Trzeba było szybko działać. Kroki zbliżały się coraz bardziej. Strużka potu spłynęła Marianne z czoła po łabędziej szyi by zniknąć w głębokim kanionie, ograniczonym przez dwa kuliste cuda. Kobieta spięła się do skoku. Jakież było jej zdziwienie, kiedy zza węgła zamiast uzbrojonego po zęby strażnika wyłoniła się znajoma, niedogolona twarz Petra. Po raz pierwszy w życiu kobieta mogła stwierdzić, że cieszy się na jego widok, a jego oblicze w zaistniałej sytuacji, w tym plenerze i przy takim oświetleniu, wydało się wręcz pociągające. Marianne przeraziło poczynione przez nią spostrzeżenie, dotyczące fizjognomi obwiesia. Chyba w ostatnich, ciężkich dniach oberwała o jeden raz za dużo w głowę. Pojawienie się kompana wlało w jej serce odrobinę otuchy i motywacji do działania. Spięła się i korzystając z zaskoczenia, jakie u jej przeciwniku wywołało nagłe pojawienie się Petra, runęła na niego całym ciężarem swojej dobrze zbudowanej sylwetki. Biedak nie miał szans. Woźnica leżał obecnie na bruku a jego kędzierzawa głowa tkwiła między krągłymi piersiami Barbarzynki, które w tym starciu okazały się doskonałą bronią obuchową.

 

__________________
Zagrypiona...dogorywająca:(