| Jan Alfred skończył deklamować poemat, którym tylko potwierdził, że nieobce są mu arkana poezji. Niewielu z gości zrozumiało, co zostało właśnie powiedziane, ale ładnie brzmiące słowa oraz tembr głosu zrobiły swoje. Przez krótką chwilę zaległa cisza z deszczem w tle. I dopiero otwierane drzwi karczmy zburzyły nastrój chwili.
Widzicie, jak w progu stoi Eidur i po szybkim rozejrzeniu się po izbie utkwił wzrok niedaleko Waszego stolika.
[user=184]Wszedłeś do środka. Spojrzałeś wokół i dostrzegłeś delikatny zarys zjawy zmierzający w stronę stolika z Twoimi kompanami, których niedawno opuściłeś. Dostrzegłeś też,że jak tylko zjawa zbliżała się coraz bardziej, zaczyna tracić swój pęd oraz wygląd. Wpatrywałeś się w nią jak urzeczony i chyba po raz pierwszy ONA spojrzała na Ciebie. Poczułeś coś przerażającego, czego jeszcze nie doświadczyłeś, a przecież poruszasz się w świecie widm jak nikt inny. Zrozumiałeś, że jest to coś tak obcego, że nawet tchnienie śmierci wydaje się przy tym niemiłym wspomnieniem. Trwało to ułamek chwili, ale to wystarczyło byś zobaczył, że zjawa czy też to coś, jak to nazywa Tokhe, zatrzymało się i zaczęło cofać. Nie trwało to długo, gdyż szybko rozwiała się w powietrzu jak kamfora lub mgła. Mgła, którą wydawało się, że widzisz tylko ty. Nie wiesz, ile mogło trwać całe zdarzenie, ale po minach ludzi wokół stwierdziłeś, że nie więcej niż trzy czy cztery uderzenia serca. Twojego serca. [/user]
__________________
...and the Dead shall walk the Earth once more
_. : ! : .__. : ! : .__. : ! : .__. : ! : .__. : ! : .__. : ! : ._ |