| Chłopak w zamyśleniu obserwował strużki dymu pojawiające się co jakiś czas w jasnym, pomarańczowym świetle lampy sodowej. Aż dziwne, że działała. Pewnie był to jeden z tych słynnych projektów Rodeckiego. Gdy usłyszał pytanie Stanisława, podniósł nagle głowę. Na jego twarzy widać było ogromne zaskoczenie.
- Tak... Tak, był parowóz, ale... Nie, to nie mogła być wizja. Pamiętam... Profesor Zacharska podjęła jakąś decyzję o mojej przyszłości. Miałem być... nie pamiętam kim... fryzjerem może? A potem, razem z panią Dagmarą uciekaliśmy przed nią parowozem. Takim fajnym, opalanym węglem. Wszystko było takie bajkowe. To znaczy, że widziałem przyszłość? W sensie, nie taką przyszłość przyszłość jaka będzie na serio, ale taką, no... jak by to... zaowaloną. Na przykład, że Profesor Zacharska podejmie jakąś złą decyzję, albo coś. I będzie chciała ją na mnie wymusić... Nie, to nie ma sensu, prawda? - Chłopak wzdrygnął się. Chłód zaczynał powoli przeszkadzać, ale działał kojąco na zszarpane nerwy. |