Milly

Zaskoczony, młody samiec czmychnął na dźwięk przeraźliwego głosu Wyszemira. Wystąpienie staruszka spowodowało więcej wrzawy, niż było tego warte. Gdy połajanki jego współtowarzyszy się skończyły, drużyna zdecydowała się wreszcie ruszyć w górę. Nikt nie wiedział co teraz może ich czekać i jak stworzenia będą do nich nastawione. Ostrożnie wspięli się do krawędzi płaskowyżu i zbadali okolicę.


Stworzenia nie były już skupione wokół swych zwierzęcych ofiar. Te – ogołocone niemal doszczętnie z mięsa i wnętrzności – leżały porzucone, śmierdzące, zdeformowane i świecące gołymi kościami, wycelowanymi prosto w niebo. Istniała więc nadzieja, że najedzone nie będą atakować z głodu.


Młode stworzeń rozbiegły się po polanie, a samice przeczuwając niebezpieczeństwo, próbowały zagonić je w jedno miejsce. Samce zaś skierowane były ku krawędzi płaskowyżu, węsząc w powietrzu i powarkując. Największy z nich, zapewne przywódca stada, przybrał pozę bojową i jako pierwszy dostrzegł naszych bohaterów, wyłaniających się zza krawędzi. Odległość, jaka dzieliła obie grupy, wciąż wynosiła kilkadziesiąt metrów. Ciekawskie młode przestały brykać, przyglądając się z zainteresowaniem nowo przybyłym istotom. Przez chwilę wszyscy ostrożnie przyglądali się sobie nawzajem.





- Spróbujmy pertraktacji, tak jak mówił Johann. - szepnęła Ven do pozostałych. - Nie wyglądają aż tak groźnie.


- Głupcy! - rzucił wściekle Hektor. - Żadne durne stworzenia nie będą nas zatrzymywać! Dość już trwonienia czasu! Czas przejść do czynów!


Kapłan odrzucił na boki poły swojego płaszcza, a w jego dłoni błysnął długi sztylet. Błyskawicznie ruszył w stronę stworzeń, aż pęd wiatru zrzucił z jego głowy kaptur, ukazując pełne zawzięcia i wściekłości oblicze. Oblicze fanatycznego wyznawcy, który z imieniem swej bogini na ustach gotowy jest zamordować każdego, kto stanie na jego drodze. Bez względu na wszystko.


- O wielka Aion! Prowadź mnie do zwycięstwa!


- Co on wyprawia do jasnej cholery?! - krzyknęła Venefica, lecz za późno już było na zatrzymanie kapłana. Biegł prosto na coraz bardziej zdenerwowanych przeciwników.


Sztylet w dłoni Hektora zalśnił błękitnawym światłem. Stworzenia wydały z siebie wściekłe odgłosy - kwiki i porykiwania – i również ruszyły przed siebie. Ich przywódca biegł na czele, a jego oczy zapaliły się czerwienią. W powietrzu dało się wyczuć zapach siarki i dziwną, odurzającą zwierzęcą woń, która przywodziła na myśl niebezpieczeństwo. Gdy Hektor dopadł przywódcy, ciął na oślep sztyletem. Stworzenie zawyło, a na ziemię spadło kilka kropel cuchnącej, parującej juchy. To jeszcze bardziej rozwścieczyło przeciwników. Wokół ostrych pazurów przywódcy zaczęły pojawiać się iskry, a zapach siarki przybrał na sile. Kłapiąc potężnymi zębami szykował się do ataku – cięcia łapą. Miał nad Hektorem przewagę masy i siły, kapłan zaś był zwinniejszy.


Reszta samców z równą wściekłością podążyła w stronę drużyny, mając widocznie pewność, że ich przywódca poradzi sobie z niewielkim człowiekiem. Walki nie sposób było już uniknąć, więc wszyscy przygotowali się na atak. Jedynie Mishka, nieco wystraszona i zdezorientowana, postanowiła taktycznie wycofać się do najbliższego zagajnika, otaczającego polanę. Biegła tak szybko, że chyba niemal zapomniała o swoich odciskach i ogromnym zmęczeniu. W tym wypadku jej strach i ucieczka były nawet reszcie na rękę. Nikt przecież nie będzie się o nią troszczył podczas starcia. Gorzej, jeśli któreś stworzenie zechce ją gonić – wtedy może ją czekać pewna śmierć.


Samice stworzeń również wpadły w bojowy nastrój, jednak nie odstępowały młodych, strasząc jedynie potencjalnych przeciwników syczeniem, kłapaniem zębiskami i przeraźliwymi dźwiękami. Młode zaś, częściowo przestraszone, częściowo podjudzone zbliżającą się walką, nie dały się łatwo zgromadzić w jednym miejscu i zgodzić na ucieczkę. Nie były to już dzieci, lecz podrostki, które próbowały wkroczyć w dorosłe życie, zająć miejsce starszych. Wśród nich był młody samiec, który wcześniej uciekł przestraszony przez Wyszemira. Z ciekawością obserwował grupę przybyszy, zwracając wielką uwagę na każdy ich krok...