lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Hellian · 16-10-2008, 15:22

Anka, otarłszy łzy płynące z oczu, poczuła się dużo lepiej. Przecież nawet histeryczny śmiech jest śmiechem
I pewnie dzięki niemu, kiedy usłyszały i zobaczyły niezwykłe fajerwerki, nie wystraszyła się tak bardzo jak powinna.
- Wysadzili samolot. To dobrze, bo to znaczy, że wróci niedługo reszta żołnierzy – powiedziała głośno do Marie i dzieci. Niezależnie od tego, czy domyślała się prawdy, słowa porządkują rzeczywistość, a nazwane zawsze jest mniej straszne.
- Właśnie, pomódlmy się, aby dotarli do nas bezpiecznie – zareagowała, gdy Marie się przeżegnała. Miała nadzieję, że jej słowa uspokoją i zakonnicę i maluchy. Uklęknęła do modlitwy.
Przy akompaniamencie wybuchów rozbrzmiało Ojcze Nasz, mówione najpierw zbyt szybko, lecz i tak pomagające odzyskać spokój, skończone już w skupieniu, przez chór damskich i dziecięcych głosów.
Potem kazały dzieciom „zająć pozycje”, tak by nie narażały się na przypadkowe kule.

- Chyba pójdę zapytać de Werve,a, co mam robić. – mówiła cicho do Sophie Torecci - Przyzwoicie strzelam, a przecież chodzi o to by nie wpuścić tu Simba. – spojrzała na okno, przy którym wcześniej zamierzała się ulokować - Przydam się chyba jednak bardziej przy murze niż tu. Porucznik nie za bardzo ma w czym wybierać – uśmiechnęła się do Włoszki – może nie odeśle mnie do kuchni.
- A Maria i Terasa potrafią strzelać? Bo mam dodatkowy karabin. Macie w misji inną broń poza twoją strzelbą na słonie? – znowu się uśmiechnęła.

***

Po chwili odnalazła Lamberta.
- Gdzie mam zająć pozycję, poruczniku? Pilnujemy wszystkich stron, czy koncentrujemy się na bramie? Mało nas – przygryzła wargę, zaraz pożałowawszy tych oczywistych słów.

16-10-2008, 15:22	#96
Hellian Reputacja: 1	Anka, otarłszy łzy płynące z oczu, poczuła się dużo lepiej. Przecież nawet histeryczny śmiech jest śmiechem I pewnie dzięki niemu, kiedy usłyszały i zobaczyły niezwykłe fajerwerki, nie wystraszyła się tak bardzo jak powinna. - Wysadzili samolot. To dobrze, bo to znaczy, że wróci niedługo reszta żołnierzy – powiedziała głośno do Marie i dzieci. Niezależnie od tego, czy domyślała się prawdy, słowa porządkują rzeczywistość, a nazwane zawsze jest mniej straszne. - Właśnie, pomódlmy się, aby dotarli do nas bezpiecznie – zareagowała, gdy Marie się przeżegnała. Miała nadzieję, że jej słowa uspokoją i zakonnicę i maluchy. Uklęknęła do modlitwy. Przy akompaniamencie wybuchów rozbrzmiało Ojcze Nasz, mówione najpierw zbyt szybko, lecz i tak pomagające odzyskać spokój, skończone już w skupieniu, przez chór damskich i dziecięcych głosów. Potem kazały dzieciom „zająć pozycje”, tak by nie narażały się na przypadkowe kule. - Chyba pójdę zapytać de Werve,a, co mam robić. – mówiła cicho do Sophie Torecci - Przyzwoicie strzelam, a przecież chodzi o to by nie wpuścić tu Simba. – spojrzała na okno, przy którym wcześniej zamierzała się ulokować - Przydam się chyba jednak bardziej przy murze niż tu. Porucznik nie za bardzo ma w czym wybierać – uśmiechnęła się do Włoszki – może nie odeśle mnie do kuchni. - A Maria i Terasa potrafią strzelać? Bo mam dodatkowy karabin. Macie w misji inną broń poza twoją strzelbą na słonie? – znowu się uśmiechnęła. * Po chwili odnalazła Lamberta*. - Gdzie mam zająć pozycję, poruczniku? Pilnujemy wszystkich stron, czy koncentrujemy się na bramie? Mało nas* – przygryzła wargę, zaraz pożałowawszy tych oczywistych słów.