Ten Aldym chyba oszalał. Najpierw ją po włosach muskał, co jeszcze znieść mogła i mężnie zniosła, bo przecież chciała mieć wielbiciela, i to jeszcze takiego, co od reszty chłopaków się wyróżniał urodą i wykształceniem. Ale rozumu to mu najzwyczajniej w świecie brakowało, bo przecież jakby rozum miał i naprawdę Elizabethę lubił to by jej takiego wstydu nigdy nie przyniósł i za kibić przestał obejmować, aż się ojciec w głos śmiał jak zobaczył to przedstawienie i pioruny w oczach swej najmłodszej córki, a jej się płakać zachciało, bo sama sobie naważyła tego piwa i musiała je teraz łykać, oby ten okropny wieczór w końcu się skończył.
Wsi spokojna, wsi wesoła,
Który głos twej chwale zdoła...
Wyśpiewała swoją rolę do końca, choć już nie tym samym tonem, co na początku, kiedy była jeszcze wolną kobietą.
Potem delikatnie zdjęła ręce Aldyma ze swojej talii i ze spuszczoną głową powiedziała
-
Ojciec mnie woła. Czas mi do domu iść. – Po czym uciekła nim zdążył zaprotestować, oblubieniec Sune zatracony.