| Estalijczyk cicho położył się na łóżku starając się ignorować bolącą nogę. Ten krótki sprawdzian swoich możliwości odrobinę podniósł go na duchu. Wyglądało na to, że nie jest z nim tak źle, był w stanie walczyć, a ból, który co pewien czas odczuwał nie był tak intensywny by stanowić przeszkodę.
Poranek zastał go w dobrym humorze, szybko się ubrał, po czym zszedł na dół gdzie zobaczył śniadających już towarzyszy. Santiago milcząc zajął swoje miejsce i zabrał się za jedzenie. Jak to mówią głód jest najlepszą przyprawą, a Vasquez miał tego ranka naprawdę wilczy apetyt. Nie jadł jednak zachłannie, był w końcu na tyle dobrze wychowany, by wiedzieć, jak zachować się przy stole. Choć chętnie zjadłby więcej opanował się i odsunął do siebie misę, nierozsądnie byłoby się przejadać, kiedy jest możliwe iż niedługo zmuszony będzie do walki.
Po chwili podszedł do stołu przywołany przez Gilesa karczmarz, na jego twarzy widać było strach i niepewność. Santiago skrzywił się słysząc jak grubiańsko wyraża się jego towarzysz.
- Nie ma powodu, by być tak opryskliwym. – ton jego głosu niósł ze sobą lekką przyganę, po czym złagodniał gdy Estalijczyk zwrócił się w stronę wieśniaka – A teraz dobry człowieku, odpowiedz na pytania mego towarzysza. Czemu wysyłaliście do tej… istoty podróżnych i czy ktokolwiek z nich powrócił? I radziłbym mówić prawdę. Na kłamstwa po wczorajszych zajściach, jesteśmy wyjątkowo uczuleni i możemy w zdenerwowaniu uczynić coś czego później będziemy żałować. My ponieważ sądzę, iż ty po czymś takim nie będziesz już zdolny do niczego – choć głos miał spokojny, to oczy wyraźnie zapowiadały, że lepiej będzie zastosować się do jego rady. |