| "Musiałem doprawdy zwariować. Albo przestać myśleć trzeźwo. Morf, gdzie jesteś?"
Czyste szaleństwo. Wiedział o tym, ale zbagatelizował. Już samo to, że było ich trzech, a on jeden. Tyle wystarczyło, aby go pokonać. Ba! Wgnieść w ziemię. Ale musiał ich zatrzymać tak? To zatrzymał.
"Człowiek, który nie ma nic do stracenia, bywa groźny."
Ambu dyszał, rany zdawały się pulsować. Naprawdę tak czuł. Że nie ma ci do stracenia. Jego trzewia trawiła miłość, która przynosiła szaleństwo. Tutaj, w Niebie, ludzkie emocje opadły nieznacznie. Może też przykryte zostały przez ten ból? Doprawdy, że też Trony go nie zabiły od razu - czyżby głupi miał szczęście?
"Ambusitielu czy można Ci zaufać?"
No właśnie, można? Raczej nie. Sam sobie przestał ufać. Spojrzał w stronę Fanuela i przypomniały mu się słowa Uzjela. "Uważaj na niego". Wypowiedziane w innym kontekście, w innym czasie, miejscu, świecie. Głęboko zabrnął. Już pomógł uratować jednego z upadłych. Właściwie jeszcze nie upadłych. Zmieniali przyszłość. Azazel już nie pojawi się w przy łóżku Ambu w płomieniach. Fanuel nie wtargnie do szpitala. Nie odbędzie się spotkanie z Asmodem i Uzjelem. Nie będzie żadnych "dwóch tygodni".
Co znaczy, że Archaniołowie w Niebie nie spodziewali się zupełnie, tego co planowali Asmod i Azazel.
Ale co się stało z gwiazdą? Pewnie właśnie Mefistofel ją kradnie.
- Wątpię, iż mu sprostam, ale mogę spróbować dać Wam trochę czasu. - rzekł patrząc w ziemię.
Musi podjąć decyzję. Albo z nimi, albo przeciw nim. Czego chce Bóg? Nawet nie ma Morfa, aby pomógł gorszącym spojrzeniem szkarłatnych oczu. Czego pragniesz Boże? Zniszczyć człowieka, czy go uratować?
__________________
"Women and cats will do as they please, and men and dogs should relax and get used to the idea."
Robert A. Heinlein |