Co?!- Gabriel stał osłupiały, kiedy tragarz wypalił z garłacza. Huk wystrzału przetoczył się ulicami. Prawdopodobnie raniąc członków oddziału. Gabriel miał jednak nadzieję, że nikt nie został ranny, a strzał był po prostu chybiony. Jednak kiedy obrócił się i zobaczył stan twarzy młodego, Gabriel wpadł w szał.
-
Znowu! Znowu ktoś a nie ja! Przecież to ja stałem najbliżej! – Gabriel ze wściekłości ściągnął z ramienia łuk. Jego ręce drżały, naciągnął cięciwę mierząc w stronę uciekającego tragarza.
-
Brać go! Brać chama! Byle żywego! Strzelać tylko kiedy uznacie, że nie uda wam się go dogonić! Za nim!- krzyknął wypuszczając strzałę. Cięciwa jednak zahaczyła delikatnie kciuk ręki, przez co strzała przechyliła się nieco do góry zmieniając trajektorię lotu. W ostatniej chwili jednak wykonał ruch nadgarstkiem, tak, że strzała znów mierzyła wprost w uciekającego.
[US/PS: 21]
Strzała poszybowała w powietrzu. Po chwili dąło się słyszeć krzyk tragarza.
-
Tak!- zakrzyknął Gabriel –
W celu! [Obrażenia: 10] Jest chyba ranny! Panie magu! Ma pan może jakieś zaklęcie, które pozwoli nam pojmać tego psa?!
Gabriel opuścił łuk, zdając się na wykonanie rozkazów przez strażników. Sam zaś wykonał kilka kroków w stronę ciała młodego. Jego twarz była poharatana, a czaszka roztrzaskana. Kałuża krwi wokół ciała powiększała się z sekundy na sekundę. Był to okropny widok.
- Biedaczysko, a taki młody był…
Wtem Gabriel przypomniał sobie o pakunku, który tragarz porzucił zbliżył się do niego ostrożnie. Przyglądał się ze wszystkich stron, a następnie starał się mieczem otworzyć worek, aby sprawdzić co też takiego zawiera.