Kerm

Ruszył pan Jaksa z resztą panów Braci za żołnierzem, co ich ku dragonom prowadził.
Las ponury był nad wyraz i chociaż pan Jaksa różne rzeczy w życiu widział, to nigdy jeszcze lasu takiego.

- Jakby złe jakoweś w krzakach się czaiło - rzekł pan Jaksa, dreszcz dziwny na plecach czując. - Zły to las, człekowi poczciwemu nieprzychylny... - tu znak krzyża uczynił, na odpędzenie złego licha.



Miejsce, w którem dragoni siedzieli, dobrze dobrane było. Z zamku nieodległego widzieć ich nikt nie mógł, a i ognisko niewielkie rozpalić można było, bo mgły snuły się nad rzeką i dym wśród nich ginął. Konia z dragońskimi zostawiwszy ku żołnierzom pan Jaksa poszedł, a potem wachmistrza, któren nad dragonami komendę trzymał, wysłuchał.
Obróciwszy się potem do panów Braci powiedział pan Jaksa:

- Widzi mi się teraz, że prawdę ów pacholik powiadał. Trza by nam ku zameczkowi się posunąć i furtę ową odszukać. Mrok nadchodzi, to i wypatrzeć nas nie zdołają. Takoż i krzaków dużo po drodze, to i chować się można. A skoro furtę najdziem... - tu uśmiech lekki na twarzy pana Jaksy się pojawił.

- Żołnierza do pana Starosty wyślem, żeby nastąpili na zamek od głównej bramy. W tym czasie my z dragonami ku furcie się podkradniem. Nawet jeśli pilnowana, to podczas szturmu bramy głównej wiela ludzi stać przy niej nie będzie.

Tu pan Jaksa zamilkł, na słowa reszty Kompaniji czekając.