| Karl z wdzięcznością przyjął piwo od żołdaka. Szkolenie chłopów okazało się zajęciem bardziej męczącym niż się spodziewał. Widać było, że można by z nich zrobić całkiem zaradnych żołnierzy, ale na to potrzeba by było nie mniej niż miesiąc czasu. Rycerz westchnął i pociągnął tęgi łyk pienistego napoju. Spojrzał w stronę miejsca, gdzie zginęła Ulryka i z zamyśleniem podrapał się po brodzie.
„ Czym jeszcze nas zaskoczą? Cholera! Gdybym walczył z ludźmi przynajmniej wiedziałbym czego mogę się spodziewać, a o tych piekielnikach nie wiem kompletnie nic. Kto ich tam wie, co im wyrosło, dodatkowa ręka, rogi na pół sążnia, czy inna macka. Mam tylko nadzieję, że nie znajdą się wśród nich żadni latający skurwysyni…”
Karl odwrócił wzrok na chłopów, którzy także korzystali z tej chwilowej przerwy, humor może nie był dobry, ale na pewno lepszy niż dnia wczorajszego. Mężczyźni, dzięki gładkiej gadce Alfreda byli spokojni o swoje żony i dzieci, zresztą sami pewnie zauważyli, że ćwiczenia coś im dają.
- Popatrzcie na nich. Ech miesiąc, może półtora i byłbym spokojny, ale los sam nie włoży nam jedzenia do gęb, prędzej wlanie w ową gębę, skopie i splunie na leżącego, po czym otrzepawszy ręce odejdzie zadowolony z dobrze wykonanej pracy. – uśmiechnął się cierpko – Magnusie, mam pytanie. Widać, że znasz się na walce, zresztą wspominałeś chyba, że byłeś niegdyś zbrojnym. Ciekawi mnie jednak gdzie walczyłeś i w jakich oddziałach? Wolałbym wiedzieć, u boku kogo walczę. - |