Kiedy Levin poruszył się i wyciągnął od niej rękę, odetchnęła z ulgą. Ponownie wszechmocne niepokonane Światło ochroniło godne tego istotę odpędzając od niej śmierć!
- Pamiętaj umieranie to nie jest dobry zwyczaj.
- Stanowczo, stanowczo, stanowczo! Cieszę się, że ujrzałeś Światło a ono mogło wesprzeć cię w powrocie do zdrowia!
- No dobra lećmy do naszej ukochanej drużyny. To znaczy chodźmy.
Kejsi zatrzepotała wyhodowanymi mutacją skrzydłami.
- Uniosę cię, jestem Wojowniczką Światła! – Zawołała i dźwignęła druida, wznoszą się nieco ponad las. – nie bój się, trzymam cię mocno, trzymam, trzymam!
- Jak dojdziemy do reszty, może dojść do pewnej sytuacji, mianowicie do walki mojej i Ray'giego. Zaznaczam może. Mam wtedy tylko jedną prośbę, nie wtrącaj się do niej. Proszę.
Kejsi posmutniała.
- Dlaczego chcesz z nim walczyć!?
– zdziwiła się. – Przed chwilą omal nie zginąłeś w jego obronie!!!
Co chcesz właściwie osiągnąć, co, co!? Chcesz pozabijać ich wszystkich!? Przecież nie po to tu przyszliśmy, nie po to! Raygi jest po naszej stronie! Barbak, Waldorff i Tev, jeśli zdradzili nas i Światło, Światło to widzi, nie wybaczy im! Astaroth zginął! Nie wiem czy poświecił się byśmy mogli żyć, czy nie, ale to nieważne, on zginął! Co teraz zrobisz!? Zabijesz całą resztę drużyny!? Dlaczego, po co!? Piąty Wymiar niedługo powstanie! Jeśli... jeśli zdecydowałeś że o tym już nie myślisz i twoim celem jest zemsta, w porządku... ale dlaczego Raygi!? Nie mam nic do Barbaka. Zaatakował, oddałam mu. Jesteśmy kwita póki znów nie zaatakuje. Niech Światło go sądzi! Będę bronić Raygiego przed nimi. Ale ty...!? Dlaczego ty!? – jęknęła. – Nie mogę... nie chcę...! Nie chcę patrzeć jak walczycie! Nie... wolno... mi...! – potrząsnęła głową. – Levin... To będzie jego zwycięstwo... tryumf Astarotha!!!
Choć zginął, zabije i nas zza grobu! Nie słuchaj go, spoglądaj w Światło!