| Aurora
Zignorowana przez Maxa, zwróciła się do dziewczyny. Jak się czujesz? - szepnęła. - Wyglądasz na zdenerwowaną. Uśmiechnęła się najmilej, jak potrafiła. Spojrzała jej w oczy. Nienawidziła takich sytuacji; podejrzliwość, obojętność, zwiastun nienawiści, strach. Coś zaczynało w niej bulgotać.. Bestia w jej sercu chciała wreszcie dojść do głosu. Zamknęła oczy, na jej twarzy zagościł smutek. Dobra, pora coś podziałać. Usiadła wygodniej, wyprostowała się nieznacznie na oparciu po czym skoncentrowała się na aurze kobiety. (jeden punkt krwi, żeby zrobić dobrze zasadzie; może jeszcze coś spalę.)
Aura wibruje, jest zdecydowanie zbyt jasna jak na człowieka. Spodziewany odcień zieleni miejscami ustępuje pomarańczy, ale to nieistotny szczegół.. To wszystko widać w jej oczach. Jednak trudno w nich dostrzec najważniejsze: to już drugi zmiennokształtny w tym ciasnym samochodzie.. Cóż, może będą słuchać głosu rozsądku, zanim zrobią cokolwiek. Chyba że to ja go straciłam - myśli Aurora i niespodziewanie wzbiera w niej śmiech - śmiech szalonej radości z niebezpieczeństwa, z przebywania tak blisko potencjalnych wrogów. Zwłaszcza, że jeśli oni dowiedzą się, kim jest, a ona postara się im wytłumaczyć, że nie chce im zrobić krzywdy.. Powinno zrobić się naprawdę ciekawie.
To parsknięcie śmiechem zwróciło uwagę pozostałych. Nie ma bata, żeby było inaczej.. Auroro, potrzebujesz terapii..
__________________
- Dlaczego nie wolno mi kłamać? (..) Dlaczego tylko ja mam być prawdomówna? Wujek nie myśli, że to jest wystawianie się na cel? Jasne jest chyba, że jeśli ktoś tu oberwie, to nie ci, którzy kłamią, tylko ja.
- (..) Tu nie o to chodzi, kto oberwie. Tu chodzi o to, żebyś nie dołączyła do ich stada. |