Lilith

Ulga była niesamowita. Zupełnie naturalny odruch, kiedy człowiek zdaje sobie sprawę z tego, że przestał być potencjalną kolacją i sam staje przed szansą zdobycie czegoś do jedzenia. Taka przemiana z ofiary w łowcę dodaje energii i motywacji. Spojrzeli na siebie znacząco. Muszą jeść, żeby móc tu przeżyć. Taka szansa mogła się już nie powtórzyć. Jedynym problemem był zupełny brak przygotowania do zapolowania na... właśnie, co to w ogóle było za stworzenie. Przypominało świnię. Tyle, że zamiast świńskiego ryjka, miało coś w rodzaju króciutkiej trąby. Tapir, młody tapir, z którego boków nie zeszły jeszcze poiome czarno białe pasy maskujące, wyróżniające bardzo młode osobniki. Biorąc pod uwagę ich położenie, bardzo im to odpowiadało. Spotkanie z dorosłym tapirem nie byłoby już takie obiecujące pod względem spożywczym.

Najwyraźniej nie czuło się zagrożone. Wyglądało bardziej na zaciekawione i zaskoczone niż przestraszone widokiem ludzi. Punkt dla nich. Była szansa, że dadzą radę go złapać.

-Seiko, co powiesz na kolację? - spytał cicho Adnan.

Nie miała nic przeciwko, czemu dała natychmiast wyraz cichym szeptem i mocnym chwytem za ostatni z pozostałych kijów. Tapirek zbliżał się powoli, niuchając ruchliwą, zabawną trąbką. Jego błąd.

- Powiedz kiedy - szepnął chłopak.

Dała znak. Adnan ruszył sprintem, jak szalony, rzucając się na zwierzę, które natychmiast wykonało zwrot, chcąc zniknąć w bezpiecznym poszyciu. Ruszyła za nimi natychmiast. Zapadające ciemności utrudniły orientację, ale odgłos szamotania i przeszywające głosy z krzaków szybko wskazały jej właściwy kierunek.

Adnan leżał na plecach obejmując wierzgające nogami stworzenie, rozpaczliwie próbujące sie wyrwać z jego uchwytu. Szarpiąc się, czyniło starania aby odwrócić się i dosięgnąć chłopaka zębami, albo kopytami. Trudno było określić, które z nich wrzeszczało głośniej. Tapirek kwiczał w niebogłosy, a Adnan wzywał ją i Roberta na pomoc. Zatrzymała sie jak wryta, przed kłębem rąk nóg i kopyt, nie mając pojęcia gdzie walić pałką. W tej szarpaninie szansa trafienia tapira albo Adnana, rozkładała się mniej więcej pół na pół. W krzakach było jeszcze ciemniej.

- Szybciej na Boga!

- Nie wzywaj Pana Boga swego na daremno! -wrzasnęła, recytując odruchowo.

Zamierzyła się kijem, zamykając oczy. Głuchemu uderzeniu zawturowało przeraźliwe kwiknięcie. Wzniosła kij jeszcze raz i zaufawszy swojemu szczęściu przyłożyła jeszcze raz.

-Przepraszam! -pisnęła w odpowiedzi na bolesne stęknięcie Adnana. -Przepraszam! Przepraszam! Trzymaj go i odsuń głowę. -stęknęła, przygotowując się do kolejnego ciosu. -Uważaj, walę w łeb! Zabierz te ręce. Zabierz ręce mówię, bo ci połamię do cholerki! Jak mam mu przywalić, kiedy go zasłaniasz!

Zamach, odgłos gruchotania kości - matko jedyna, niech to będą kości "ryjka" -pomyślała ze zgrozą. Szamotanina ustała.

-Adnan? Adnan, odezwij się na litość Boską. Nic ci nie zrobiłam? - odpowiedziało jej bolesne stęknięcie, ale Tapir nie poruszył się.

Spokojnie, tylko spokojnie. Rozejrzała sie i chwyciła za zwisające obok pnącze. Szarpała sie z nim chwilę, ale udało jej się je zerwać. Spętała nim szybko przednie i tylne nogi zwierzęcia, krzycząc:
-Robert, Robert! Potrzebuję noża. Czegoś ostrego. Czegokolwiek!
-Adnan odezwijżesz się. Wszystko w porządku?

-Aha! -zajęczał. -Nic mi nie będzie. Chyba...

 

__________________
"Niebo wisi na włosku. Kto wie czy nie na ostatnim. Kto ma oczy, niech patrzy. Kto ma uszy, niech słucha. Kto ma rozum, niech ucieka" (..?)