| Nemo
Nerwy, poczucie zagrożenia, niepewność - w dziewczynie można czytać jak z otwartej książki. Na pytanie nieznajomej kobiety uśmiechnęła się lekko ironicznie. Naciągnęła mocniej kaptur na głowę, przez chwilę światła przejeżdżających samochodów oświetliły jej twarz. Nie przypominała twarzy młodej dziewczyny, która ledwie wkroczyła w dorosłość. Biło od niej ogromne zmęczenie, przygnębienie i coś jeszcze... jak gdyby straciła już wszystko, co można było stracić i niebezpieczna "wszystkojedność" kieruje ją w stronę, z której nie można już wrócić.
- Czuję się tak, jak każdy, kto przeżyłby w ciągu miesiąca tyle co ja... - odpowiedziała na pytanie.
Kiedy kobieta parsknęła śmiechem po chwili milczenia w oczach Nemo znowu zagościł jakiś dziki błysk. Nie zważając na rozmowę Maxa przez telefon zwróciła się do obojga:
- Jeśli macie jakąś sprawę do załatwienia, to załatwcie ją tutaj i teraz. Ja wyjdę, żeby Wam nie przeszkadzać, a jak już się dogadacie, to mnie o tym powiadomicie. Nie wiem jaka sprawa Was łączy i nie chcę wiedzieć. Jeśli chcecie sobie pojechać do jakiegoś baru, to jedźcie tam beze mnie. Nie chcę tracić czas, jaki mi jeszcze pozostał, na rzeczy bez znaczenia.
Otworzyła drzwi samochodu i wyszła na zewnątrz. Pochyliła się jeszcze i zajrzała do środka w oczekiwaniu na jakąś reakcję pasażerów. |