| Elizabetha. Błyskawicznie wybiegła płacząc.
- Proszę – wyszeptał w duchu, a może powiedział po cichutku tak, że tylko najbliższe osoby z drużyny mogłyby usłyszeć – niech nikt za nią nie idzie. Nikt, póki nie otrze twarzy, przez chwilę nikt. Tylko przez moment, dopóki … dopóki to nie przejdzie. Potem tak ... ale nie teraz.
~ W takim momencie ~ pomyślał ~ niech jej nikt nie widzi. Kiedy płacze. Nikt z nas. Wzięła to na siebie odrzucając rozmydlenie sprawy. Jest dumna i nosi głowę wysoko. Dobrze, że jest. Jest silna. Wytrzyma. Wytrzyma znacznie lepiej, jeżeli nikt nie wejdzie jej teraz na głowę i nie będzie pocieszał niczym biedne, głupie dziecko, któremu się wyrwało, czy truł mądre maksymy. Jest piękna i nie najlepiej by się pewnie poczuła, gdyby ktoś stał oraz teraz patrzył na nią. Teraz, kiedy płacze.
Westchnął:
- Jeszcze raz przepraszamy. Proszę dać nam szansę rewanżu oraz możliwość udowodnienia, że to był jedynie wypadek. |