lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [Dzikie Pola] Anima damnata (Dusza potępiona)

Arango · 13-01-2009, 14:26

- Co ?! Co to jest ??? - wrzasnął Ladaczyński na trupa bezgłowego patrząc. Lico mu pobladło, a czub podgolony ze strachu, albo li zadziwienia podniósł się na karku. Toczył błędnym wzrokiem dookoła zastanawiając się widno, czy go imaginacja nie ponosi, albo też w węgrzynie nie zadano mu czego.
Z szabli ściekała krew "koguta" z gnojówką u jego stóp się mieszając.
Nie miał jednak czasu dziwić się dłużej, bo obok jego twarzy śmignął kształt jakiś czarny i momentalnie poderwał w górę gotów do następnego ataku.

Sapnął szlachciura, bo zgoła dotąd niczego takiego nie widział i zwrócił się po wyjaśnienia ku Pustułce, gdy świsnęła mu przy uchu druga czarna błyskawica. Az przysiadł Ladaczyński, ni bacząc, że poły kontusza w gnojówce nurza, która dziwnie bulgotać zaczęła i wzbierać.

Kolejny kruk czy gawron zaatakował, tym razem celnie widać, bo wrzask się podniósł i z rozciętego ucha jucha szlachecka ciec poczęła.
Odganiać się jak szalony szablą przed ptaszyskami dziwnymi musiał gość pana Widuchowskiego, to klnąc do diabłów stu, to Maryję z Dzieciątkiem o pomoc prosząc. A ptaki jakby krwią rozwścieczone coraz mocniej atakować zaczęły. Młócił rekami w powietrzu niczym wiatrak pan Ladaczyński, siekąc powietrze na prawo i lewo. Prawda, że spadło kilka piór czarnych, ale widać było, ze szlachcic pole traci, w głąb gnojówki spychanym będąc przez powietrznych napastników.
Ale i ziemia dziś nieżyczliwa mu była. Gnojowisko wzdęło się bąblem ohydnym, coś cmoknęło w głębi i ten pękł z paskudnym mlaśnięciem.
Fontanna cieczy paskudnej przykryła szlachcica, a gdy opadła w deszczu kropli, ujrzano jak pan Ladaczyński herbu Wieniawa w gnoju na czworakach klęczy, a z czuba dumnego i wąsów gnojówka na ziemie ciecze. Za ucho rozerwane się trzymał, a z gęby otwartej słowo żadne paść nie chciało, twarz jeno kolorem szkarłatu się pokryła.

- Za rozkazaniem pani...- Gawrot pochylił się tatarskim obyczajem rękę na sercu trzymając i odstąpił kroków kilka.

Za karczma nad polami stado kruków krążyło, nie wiadomo czy za pożywieniem, czy ofiary kolejnej wypatrując.

13-01-2009, 14:26	#23
Arango Banned Reputacja: 1	- Co ?! Co to jest ??? - wrzasnął Ladaczyński na trupa bezgłowego patrząc. Lico mu pobladło, a czub podgolony ze strachu, albo li zadziwienia podniósł się na karku. Toczył błędnym wzrokiem dookoła zastanawiając się widno, czy go imaginacja nie ponosi, albo też w węgrzynie nie zadano mu czego. Z szabli ściekała krew "koguta" z gnojówką u jego stóp się mieszając. Nie miał jednak czasu dziwić się dłużej, bo obok jego twarzy śmignął kształt jakiś czarny i momentalnie poderwał w górę gotów do następnego ataku. Sapnął szlachciura, bo zgoła dotąd niczego takiego nie widział i zwrócił się po wyjaśnienia ku Pustułce, gdy świsnęła mu przy uchu druga czarna błyskawica. Az przysiadł Ladaczyński, ni bacząc, że poły kontusza w gnojówce nurza, która dziwnie bulgotać zaczęła i wzbierać. Kolejny kruk czy gawron zaatakował, tym razem celnie widać, bo wrzask się podniósł i z rozciętego ucha jucha szlachecka ciec poczęła. Odganiać się jak szalony szablą przed ptaszyskami dziwnymi musiał gość pana Widuchowskiego, to klnąc do diabłów stu, to Maryję z Dzieciątkiem o pomoc prosząc. A ptaki jakby krwią rozwścieczone coraz mocniej atakować zaczęły. Młócił rekami w powietrzu niczym wiatrak pan Ladaczyński, siekąc powietrze na prawo i lewo. Prawda, że spadło kilka piór czarnych, ale widać było, ze szlachcic pole traci, w głąb gnojówki spychanym będąc przez powietrznych napastników. Ale i ziemia dziś nieżyczliwa mu była. Gnojowisko wzdęło się bąblem ohydnym, coś cmoknęło w głębi i ten pękł z paskudnym mlaśnięciem. Fontanna cieczy paskudnej przykryła szlachcica, a gdy opadła w deszczu kropli, ujrzano jak pan Ladaczyński herbu Wieniawa w gnoju na czworakach klęczy, a z czuba dumnego i wąsów gnojówka na ziemie ciecze. Za ucho rozerwane się trzymał, a z gęby otwartej słowo żadne paść nie chciało, twarz jeno kolorem szkarłatu się pokryła. - Za rozkazaniem pani...- Gawrot pochylił się tatarskim obyczajem rękę na sercu trzymając i odstąpił kroków kilka. Za karczma nad polami stado kruków krążyło, nie wiadomo czy za pożywieniem, czy ofiary kolejnej wypatrując. Ostatnio edytowane przez Arango : 14-01-2009 o 00:55.