Komtur

Wroniec drżał, jakby był zanurzony w lodowatej wodzie, ale najgorsze było już za nim. Powoli jego umysł zaczął rozróżniać znaczenia poszczególnych słów, które wcześniej wydawały się tylko bełkotliwymi dźwiękami.

-Niech się uspokoi-jakiś głos mówił do niego, próbując przywrócić go do rzeczywistości.

Wroniec odchylił głowę i zobaczył wpatrzone w niego błyszczące ślepia, które stały się dla niego punktem zaczepienia.

Ja znam te oczy i nie należą one do wroga.

Jakieś dwie osoby przeszły obok, wypowiadając jakieś słowa, ale ich znaczenie, podobnie jak tożsamość tych postaci nie docierały jeszcze do niego.
Powoli niczym łódź dryfująca w delcie rzeki, wracała do Wrońca jasność umysłu, a wraz z nią świadomość wydarzeń, które miały miejsce w sali biesiadnej.

-Możesz już mnie puścić Stoigniewie.-powiedział Wroniec do zakapturzonej postaci.-Już jest dobrze, już mi minęło. Biesy odeszły.

Trędowaty powoli zwalniał uścisk, jakby nie był pewny tej deklaracji. Gangrel zsunął się przy ścianie, kucnął i jeszcze lekko drżącym głosem rzekł:

-Zaryzykowałeś dla mnie własnym życiem i uratowałeś mnie. Dziękuję przyjacielu. Mam nadzieję że bogowie pozwolą mi kiedyś, odwdzięczyć się tobie tym samym.