pan Piotruś

Swego czasu słyszałem pogląd, wg. którego Adaś Mickiewicz nie stosował prawidłowo polskiej interpunkcji (wszak to Litwin był!), lecz jej pochodną, sugerując się brzmieniem zdań. Jak widać po karierze jego utworów, interpunkcja fonetyczna złą nie jest. Sugerowałbym, za każdym razem stosować się właśnie do wyznaczników, w postaci twórczości osób, które swym wyrobionym gustem oceniają zdania i tworzą je ze smakiem; w ten sposób można śmiało kpić w żywe oczy z definicji, formułek. Gdy stoi za tobą mur szczęśliwych czytelników, nikt nie powie ci: ten pytajnik tu nie stał.
Będąc przy pytajniku, wygłoszę mą opinię, wielce subiektywną, rzecz jasna.

"Powiedz mi jeszcze, gdzie mieszkasz, to podjadę?"

Rzecz pierwsza: pytajnik wewnątrz cudzysłowu, bo przecież cudza intonacja.
Rzecz druga: pytajnik - bo i owszem, rzadko pytamy intonacją, stawiając takie pytanie; jednak jeśli już ktoś użyje go (pytajnika), znaczyć to musi, że intonacja gra w tym pytaniu główną rolę - zmienia jego cel.
Niby pytamy "gdzie mieszkasz", jednak "podjadę" staje się wyraźnie pytające; rzekłbym wręcz - kokieteryjne.

Jeśli o mnie chodzi, skoro wiele jest aspektów w języku polskim, niejednoznacznych, skoro prawidłowości jest często więcej niż jedna - próbujmy, smakujmy te zdania - jak brzmią, jak się zmieniają.
Nawet jeśli otrzemy się o bluźnierstwo, niech nasz język nie będzie zamknięty w celi jedynoprawdy, schematu.
Choć i podyskutować o tym i owym możnaby, jednak - na miły bóg; dyskusja nie służy udowadnianiu wyższości własnej wiedzy, czy zdolności wydłubywania informatycznych rodzyn z wszechświatowego tortu, ma być przyjemna, rozwijająca. Rozmówmy się nie o gustach, lecz z gustem.