| Torin wyraźnie już znudzony szedł powoli. Nie machał już nawet swym mieczem. Podróż jeśli nie fizycznie, wykańczała go psychicznie swą monotonią. Nie pomagały nawet krótkie rozmowy które prowadzili w trakcie długiej wędrówki. Znali się na tyle krótko, że widać nie znaleźli jeszcze wielu wspólnych tematów.
Chłopak znużony spoglądał od czasu do czasu na przyjaciół. Zaciekawiony przyglądał się robótce Gerdy. Dopiero po chwili spostrzegł, że dziewczyna wyraźnie ma zły humor. Nie śmiał zapytać wprost, ale szukał jakiejś przyczyny.
W końcu dotarło do niego. Minęło sporo czasu od ostatniego postoju. Jemu samemu zaczynało doskwierać zmęczenie, co dopiero dziewczynie. Twarz lekko mu posmutniała, ale w głowie szukał wyjścia. Większość chciała kontynuować podróż, a samemu podróżować jest ciężej. Nie było więc wyjścia. szedł wiec dalej, pocieszony okrzykiem Dietera, że dziś jeszcze dojdą.
Naraz widząc przejeżdzającego obok siwka coś mu zaświtało w głowie. Odwrócił się. Wóz pełen siana właśnie zamierzał ich mijać.
-Witajcie Gospodarzu. Piękne konie widać dobrą rękę na nich. Zdrowe, silne pewnie nie jeden wóz ale nawet dwa by pociągnęły. A te grzywy i jabłka na ciele. Widać że zdrowe!!-zagadnął do mężczyzny trzymającego lejce dwóch dorodnych koni.-Zmierzacie do Heideck?-spytał, ale zaraz pomyślał "Pewnie że jadą, a gdzie mieliby jechać"
-A więc zacny gospodarzu nie pomógłbyś strudzonym podróżnym dostać się do miasta? Jako i Shalya rada jest gdy pomagamy bliźnim swoim... -kontynuował wartko, mówiąc co mu się przypomni-...a i wszak sam Sigmar mówił, że jedność imperium to rzecz święta. Czyż nie miał na myśli, żeby się w cierpieniu i potrzebie wzajemnie zjednoczyć?
Prawił tak jeszcze przez chwilę, dumny ze swej przemowy, licząc w duchu na jej pomyślny rezultat. |