Rębajło

Starosta Gry

Biesiada tedy trwała w najlepsze, karczmarz Michajło co chwila skwapliwie trunku dolewał a i potraw nie skąpił, które były czestoa gęsto przez nowych kompanonów zamawiane, z ich kieszeni płacone. Znalazło się tedy kaszy z omastą trochę, mięsiwo też nad wyraz grzeczne, a takoż i jajecznica a takoż po staremu polewka piwna, ot jako zawsze and wyraz smaczno bo karczma jednak tak złego wiktu mieć nie miała a Michajło, widząc jak szczodrze grosz leci, tem bardziej się starał. Prawdać jednak, ze już kila toastów szło wiec i głowy poczęły ciążyć osobliwe imć Marcin łbem kiwał na boki, ale wstydu tem nie dawał bo patrząc na jego wiek już starszy obawiać się go nie mogło, zresztą po zacnych jego opowieściach szacunek do niego wzrósł jeszcze bardziej. Widać to było bo roziskrzony wzorku rudego Rusieckiego jego co chwila pstrykaniem palcami a słowami: „Dalibóg, i mnie tam nie było! Niech to czort porwie!” lub słysząc o przewagach i pojedynkach imć Piotrowskiego „ Ot Wasci fantazja, gorąco być musiało!”. Wielki Trzaskowski jeno: „Rum-cum” jako komentarze dawał między wielkimi haustami piwa czerpanymi. Piotr Leniec zaś na pytanie na pytania imć Zbigniewa w ten sens prawił:
- „My nie z Siczy wracamy boć to rzecz nam niepodobna tam usiedzieć jak na razie, ot włóczymy się po Ukrainie ale barzo nam na północ lub zachód śpieszno, boć tu ma ponoć niedługo tatarska nawała paść, gdyż pora ku temu dla onych pogan najlepsza! Już mawiali, że zagony Tatarskie widywano, na dniach ich spotkać można będzie a źle temu, kto na drodze ordy jeno w czterech stanie! Co innego pod jaka chorągwią wolonterska i tak sobie myślę, ze jak jaki hetman przeciw potencji Tatarskiej wyruszy to i my z nim, na razie jednak jedziem w przeciwnym kierunku niż Waszmosciowie.”
Z tyły zaś bardziej cichcem gadali nad wyraz politycznie ze sobą imć Konstanty wraz z imć Cichockim, uczono prawiąc i psiocząc na magnackie przewagi. Po natężeniu łaciny znać, ze się chyba w mowach i retoryce próbowali aby ukazać, jak to nad wszystko mądrość w słowie wynoszą. Być tedy wesoło było a czas leciał powoli i słoneczko prawda zaczynało się chylić ku zachodowi aleć nie śpieszno, znać Pan Bóg chciał aby się lud pobożnym dniem jeszcze nacieszył.