lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Epoche · 11-02-2009, 20:04

Robert wstał i wypluł piasek ze swoich obrzmiałych ust. Wyglądał jak siedem nieszczęść w szpitalnym szlafroku z włosami przypominającymi efekt porażenia elektrycznego i z widocznymi śladami demencji alkoholowej. Otępiały wzrok szybko przesłał informację o jakimś dziwacznym żarcie. Stał na brzegu iście niebiańskiej plaży, która momentalnie wywoływała skojarzenia ukulele, zimnych drinków i opalonych niewiast. Sam Robert natomiast wyglądał jak żywcem wyjęty ze skeczu o cechach monty pythonowskich, stercząc po kostki w mokrym piasku w szpitalnej kiecce z wycięciem na miejsce, gdzie plecy tracą swoją szlachetną nazwę. Twarz jego obrzmiała, jakby pod skórą zalęgła się chmara robactwa, która manifestowała swoją obecność owrzodzeniami i demonstracjami dermatologicznymi. W każdym razie, Robert wyglądał jakby rzeczywiście wytargano go ledwo co z jakiegoś padołu łez niebiańskich, gdzie odgrywał role ukamienowanego martyra.

-Dobra, kurwa. Co się stało. CO się tutaj dzieje. Hę? Może Ty mi laleczko wytłumaczysz, jakim cudem najpierw wpierdala się we mnie pędząca kupa złomu, a potem jestem tutaj w, zdaje się, raju na ziemi, a przyjmuje mnie cycata blond piękność, zdająca się mnie w dodatku oczekiwać? Od kiedy śmiem się mianować celebrytem tego świata?

Wyraźnie składało się, że patologia krajobrazu nie odpowiada Robertowi, przypominając, że odbierał to jako żart, nieodpowiednio wychylając się odsłoniętą częścią ciała do reszty zebranych ludzi.

Jak młotem Roberta siekły reminiscencję chwil poprzednich, które trwać mogły równie dobrze parę sekund jak i całą wieczność. Najgorszym i tak faktem jest, że granica między tym, co fizyczne i namacalne, a tym co oniryczne na zawsze zniknęła. I czymże był ptak z lat infantylnych przy wyspie pełnej cudów, jak nie kolejną projekcją umysłu? Dlatego wcisnął�-on pod kreskę epistemologię dnia dzisiejszego, próbując zjednać w sobie realizm zdarzeń ostatnio zapamiętałych. Pamięta wieczór, kiedy z jakimś gościem przebranym za policjanta, pomykali ciężarówką holowniczą po mokrych ulicach miasta. Pamięta jakiegoś pieniacza, którego wkręcili i zajechali na kilkaset baksów. A potem straszliwy huk i... sen?

Robert pełen obaw patrzył w ocean, który chował w swoim błękitnym brzuchu jarzącą się pięciocentówkę słońca.

11-02-2009, 20:04	#2
Epoche Reputacja: 1	Robert wstał i wypluł piasek ze swoich obrzmiałych ust. Wyglądał jak siedem nieszczęść w szpitalnym szlafroku z włosami przypominającymi efekt porażenia elektrycznego i z widocznymi śladami demencji alkoholowej. Otępiały wzrok szybko przesłał informację o jakimś dziwacznym żarcie. Stał na brzegu iście niebiańskiej plaży, która momentalnie wywoływała skojarzenia ukulele, zimnych drinków i opalonych niewiast. Sam Robert natomiast wyglądał jak żywcem wyjęty ze skeczu o cechach monty pythonowskich, stercząc po kostki w mokrym piasku w szpitalnej kiecce z wycięciem na miejsce, gdzie plecy tracą swoją szlachetną nazwę. Twarz jego obrzmiała, jakby pod skórą zalęgła się chmara robactwa, która manifestowała swoją obecność owrzodzeniami i demonstracjami dermatologicznymi. W każdym razie, Robert wyglądał jakby rzeczywiście wytargano go ledwo co z jakiegoś padołu łez niebiańskich, gdzie odgrywał role ukamienowanego martyra. -Dobra, kurwa. Co się stało. CO się tutaj dzieje. Hę? Może Ty mi laleczko wytłumaczysz, jakim cudem najpierw wpierdala się we mnie pędząca kupa złomu, a potem jestem tutaj w, zdaje się, raju na ziemi, a przyjmuje mnie cycata blond piękność, zdająca się mnie w dodatku oczekiwać? Od kiedy śmiem się mianować celebrytem tego świata? Wyraźnie składało się, że patologia krajobrazu nie odpowiada Robertowi, przypominając, że odbierał to jako żart, nieodpowiednio wychylając się odsłoniętą częścią ciała do reszty zebranych ludzi. Jak młotem Roberta siekły reminiscencję chwil poprzednich, które trwać mogły równie dobrze parę sekund jak i całą wieczność. Najgorszym i tak faktem jest, że granica między tym, co fizyczne i namacalne, a tym co oniryczne na zawsze zniknęła. I czymże był ptak z lat infantylnych przy wyspie pełnej cudów, jak nie kolejną projekcją umysłu? Dlatego wcisnął�-on pod kreskę epistemologię dnia dzisiejszego, próbując zjednać w sobie realizm zdarzeń ostatnio zapamiętałych. Pamięta wieczór, kiedy z jakimś gościem przebranym za policjanta, pomykali ciężarówką holowniczą po mokrych ulicach miasta. Pamięta jakiegoś pieniacza, którego wkręcili i zajechali na kilkaset baksów. A potem straszliwy huk i... sen? Robert pełen obaw patrzył w ocean, który chował w swoim błękitnym brzuchu jarzącą się pięciocentówkę słońca. Ostatnio edytowane przez Epoche : 16-02-2009 o 14:30.