Gettor

Kirosana

Odszedłeś kilka kroków na bok, by przyzwać swego sługę. Miał on odwrócić uwagę stworów od was, kiedy będziecie przemykać się do wieży.
Wykonałeś wszystko jak należy, z wyjątkiem dwóch rzeczy – jaki kształt powinien mieć sługa i ile energii mu poświęcić?

Decyzję musiałeś podjąć szybko – znak na ziemi pulsował już i trzeba było dokonać wyboru.

Energia… kształt…

Zdecydowałeś. Przelałeś w czar połowę magii, którą akurat dysponowałeś i nadałeś słudze kształt najlepiej przystosowany do biegania, czyli…
…tygrysa. Białego, cętkowanego myśliwego.


Zwierze postawiło uszy nasłuchując wszystkich dźwięków i rozglądając się.
- Yabunkaze – powiedziałeś przykuwając uwagę sługi. – Pobiegniesz w tamtą stronę. Ruszaj.

Kot posłusznie ruszył. Nie wydawał żadnego dźwięku, jednak nie było to dziwne – wszak był niematerialny. Sądziłeś jednak, że nawet gdyby był zwykłym tygrysem, to też poruszałby się bezszelestnie.

Już byłeś gotów pobiec w drugą stronę. Już postawiłeś pierwszy krok, lecz…

…nikt z towarzyszy się nie ruszył, kiedy im kazałeś. Zawołałeś sługę z powrotem do siebie, jednak było za późno – jego obecna forma była tak szybka, że już nie usłyszał.

Przeklinając cicho musiałeś szybko przekonać innych, żeby ruszyli. Jednak co tak przykuwało ich uwagę?...

Wszyscy

Widzieliście jak Honogurai wciela w życie swój plan – pozornie logiczny, jednak nie dla wszystkich. W międzyczasie też Feliks uśpił dziewczynkę trzymaną w ramionach dwoma łykami ze swojej manierki. Może by ktoś nawet ruszył za Honoguraiem, gdyby nie fakt…

… że nagle przed wami stanął zbrojny człowiek. Dokładniej to jego widmo.


- Mówicie, że gdzie to coś widzieliście, szeregowy? – zapytało się widmo do nieistniejącego żołnierza. – Dobrze więc, prowadźcie.

Zbrojny człowiek szedł powoli w waszą stronę. Poznaliście jego twarz. Każdy w mieście znał sierżanta Kertsona.

Musieliście się rozstąpić, bowiem sierżant szedł prosto na was. Nie wiedzieliście co zamierza, jednak wydawał się was całkowicie ignorować.

- Tak, obywatelko? – zapytał nagle Kertson patrząc w bok, prosto w oczy Majolin. – Nie, nie mogę zdradzić żadnych szczegółów odnośnie tej ksi… tego przedmiotu.

Sierżant kontynuował marsz – kierował się wyraźnie między budynki wchodząc między nie nieco na zachód od miejsca w którym zostaliście dopiero co zaatakowani.

Z czystej ciekawości poszliście za Kertsonem. Nie szedł daleko – za drugim budynkiem od wejścia na plac skręcił w prawo i zatrzymał się.

Zatrzymał się przed okrągłym przedmiotem, obok którego leżała belka.
- Mówicie szeregowy – zaczął sierżant. – Że to tak niepokoi miejscowych? Że psy odstrasza i takie tam?

Nastąpiła chwila przerwy w czasie której Kertson miarowo przytakiwał.
- Zobaczmy więc cóż w tym takiego ciekawego… - sierżant podniósł przedmiot – był wielkości jego głowy. Jednak wyglądało to tak, jakby z jednego przemiotu wyciągnął drugi i o ile ten pierwszy był jak najbardziej materialny – prawdopodobnie metalowy, to ten podniesiony przez sierżanta był równie „duchowy” jak sam Kertson.

- Na bogów… szeregowy! – Krzyknął nagle sierżant upuszczając przedmiot, który spadł w to samo miejsce, gdzie leżał teraz. – Spierdalać szeregowy! Ludzie, uciekajcie komu życie miłe!

Ostatnią pozą sierżanta Kertsona, jaką widzieliście, było zawiśnięcie na chwilę w powietrzu w biegu z czystym przerażeniem wypisanym na twarzy. Chwilę później zjawa rozpłynęła się w powietrzu zostawiając was samych z okrągłym przedmiotem, obok którego leżała belka.

Kiedy się otrząsnęliście z pierwszego szoku po zniknięciu sierżanta, część z was która znała się na magii spostrzegła, że leżący na ziemi przedmiot jest źródłem. I to silnym źródłem. Magii zawartej w tym przedmiocie było co najmniej trzy razy więcej niż mógł w sobie pomieścić Dantlan, będący najpotężniejszym magiem z was.