| Muzyka.
Słońce.
Światło, światło , światło, jaką naprawdę miało barwę?
A trick of light
Turned red into green
Czy to co widziała naprawdę było zielenią, czy może jednak nie?
Huk, zgrzyt, ohydny jęk rozdzieranej blachy, ból, ból, bóóóóóllllll………..
I cisza, ciepła, miękka ciemna otchłań, w jaką zapada się jak w puch.
Czy to sen?
Ten las, ta rozmowa?
Czy ta istota jaką spotkała naprawdę istniała, czy to majaki umierającego umysłu, wytwory mózgu faszerowanego przez gonach ciało produkowanymi przez organizm znieczulaczami?
Co jest prawdą, a co nie?
Gorący suchy piasek tuż przy twarzy pachnący solą i słońcem.
Syk fal załamujących się na brzegu i powracających znów w głębiny oceanu.
Dalekie okrzyki mew wypatrujących nieostrożnych ryb wypływających zbyt blisko powierzchni błękitnego przestworu.
Lekkie trzeszczenie jakie wydaje pień palmy kołysanej wiatrem.
I głos:
-W końcu jesteście .
– Długo musiałam na was czekać, drodzy. To znaczy musieliśmy czekać. Nie spieszyliście się...
Gabriela nie potrafi się na nim skupić czuje potworny ból promieniujący z jej twarzy, nawet lekki dotyk czubków jest palący, piecze potwornie.
Boi się otworzyć oczy, czy usta, czuje że spalona skóra jest bardzo silnie napięta i krucha.
Boi się że najmniejszy ruch sprawi, iż zacznie pękać i opadać odsłaniając trwale zmienioną tkankę pod spodem.
Tylko głuchy jęk bólu wydobywa się spomiędzy zaciśniętych zębów.
Zwinięta w kłębek na piasku dziewczyna może tylko modlić się o miłosierdzi utraty świadomości, jest już bliska tej granicy.
Nie wie czy głosy jakie słyszy wokół siebie istnieją naprawdę, czy to co dociera do jej zmysłów jest faktem.
Ktoś coś mówi, potem inny głos, i jeszcze inny.
A ona zdana jest na niełaskę bólu, który stanowi oś po jakiej porusza się jej istnienie.
__________________
Whenever I'm alone with you
You make me feel like I'm home again
Dear diary I'm here to stay |