Gettor

Lustereczko, powiedz przecie - jaka kolejność tej kolejki teraz?


PS. Zachęcam wszystkich czytających, a niepiszących do zgłaszania się, bo ludzi nam ostatnio wywiało

***

Elfka szła przez obóz – sztucznie, prawie mechanicznie. Jednak w głowie kotłowały się jej myśli.

*No nie! Muszę się jakoś uwolnić! Muszę! Muszę… Ale nie mogę. Moje własne ciało mnie nie słucha, co za upokorzenie. Niech ja go dorwę, wtedy…*

- To już? – usłyszała nagle obcy głos w swojej głowie. – Acha, dobrze. Ellitre, jesteś tam?
*Co? Kto… Jak…*

- W tej chwili to nieistotne. – powiedział męski głos, a iluzjonistka w pewnym sensie przyznała mu rację. Jakimś cudem komuś udało się nawiązać z nią kontakt i ten czas nie powinien być trwoniony.

- Musisz nam powiedzieć co się dzieje w obozie. Bo jesteś w obozie, prawda?
*Jestem… Nie, ja tak nie mogę! Musisz mi powiedzieć kim jesteś!*
- No dobrze. – odpowiedział głos po chwili przerwy. – Nazywam się Olidrian i jestem uczniem akademii magicznej.

*Dobrze, to wystarczy. Nie wiem co Jinogu planuje, ale to nie może być nic dobrego. Pytał o Sawina, lecz nie wiem po co. Ten paladyn jest tam z tobą? Olidrianie!?*

Jednak młody czarodziej nie odpowiedział już elfce. Być może ich kontakt został zerwany, lub kadet sam go zerwał.

*Faceci… jakież to typowe, uciekają gdy dostaną to, czego chcą.*
Ellitre wzięła głęboki oddech ze złości.

Po chwili zatrzymała się osłupiała. I popatrzyła na swoje palce.
*Ja… ja mam kontrolę nad sobą!*

Następnie zrobiła pierwszą rzecz, jaka jej przyszła do głowy – uciekać.
Wybiegła z obozu trzymając w dłoni zatruty sztylet otrzymany od Jinogu. Pobiegła drogą, w stronę przeciwną do rzeki.

Zatrzymała się po kilkunastu minutach. Jednak biegłaby dalej, gdyby nie fakt że się potknęła. I wpadła do dziury.
- Ej, ludziska! – powiedział jakiś męski głos gdzieś z góry. – Patrzajta co nam się trafiło!
- Toż to… elf! Prawdziwa zafajdana elfia suka! – odpowiedział mu inny.

Ellitre może i by coś odpowiedziała zbójom, którzy najwyraźniej złapali ją w swoją pułapkę, jednak była zajęta jęczeniem z bólu. Zdrowo napierdalały ją obie nogi i prawa ręka.

***

- No i?
- Nie mam kontaktu – odpowiedział Olidrian rumieniąc się cały.
- Nie martw się uczniu – uspokoił go Baltazar. – Jaka była ostatnia usłyszana przez ciebie myśl?
- Elfka powiedziała, że Jinogu szuka Sawina. Wtedy się skończyło.
W pomieszczeniu zapadła cisza. Cisza z czasem przerwana…
… głośnymi i wielce sprośnymi żołnierskimi piosenkami.

- Kurwa! – powiedział Chors ściągając na siebie zdziwione spojrzenie kilku osób. – No co? Bóg nie może przeklinać?
Odgłosy maszerującego wojska stawały się coraz głośniejsze i wyraźniejsze. Brzmiało to tak, jakby lada moment żołnierze mieli wpaść do chatki.

- No dobra. – powiedział w końcu Chors wykonując kilka zawiłych gestów. Po chwili jego zwykłe ubranie zamieniło się… we wspaniałą, szkarłatną zbroję! Sawin znał symbole na niej wyryte i musiał powstrzymać napad gniewu by nie zwyzywać Chorsa od bluźnierców.

Bowiem Bóg najzwyczajniej przebrał się w zbroję Wielkiego Paladyna zakonnego.
Taka ranga biła na łeb stanowisko Nakkama. Właściwie to była niższa jedynie od Wielkiego Mistrza zakonnego.

- Teraz tam wyjdziemy. – powiedział spokojnie Chors. – Ja będę z nimi rozmawiał, a wy mi przytakiwać. Zrozumiano?

Upewniwszy się, że wszyscy – włącznie z dziwnym włóczęgą – zrozumieli, wyszli z chatki na spotkanie Korpusu Pancernego „Taran”.