| Fosht'ka
Gdy mgiełka rozwiała się, otworzyła oczy i zerwała się do pozycji siedzącej, podkurczając nogi. Natychmiast zasłoniła dłońmi twarz. Jęknęła. Woda, woda.. las.. szara, spalona pustynia. Sprawka czyjej siły.. obcej, czy..
- Moja decyzja jest oczywista - powiedziała wyraźnie, choć głosem zduszonym przez dłonie. Calcifer patrzał na nią przestraszony.
Sen był jednym z tych, które miewała już w tym lesie, w drodze do tei'ner, co najmniej raz; koszmarne, a jednocześnie dziwnie spokojne i miłe mary może nie były bardzo zagadkowe, lecz przez ich charakter starała się ich nie roztrząsać. Zwłaszcza dziwna harmonia, jakiś niepojęty ład i przyjemność były w tych snach najgorsze, teraz jednak powoli zaczynała rozumieć.
Nad tym się jeszcze nigdy nie zastanawiała. Można by rzec, że zastanawiała się teraz, jak połączyć ogień z wodą.
- Być może nawet nie postąpię wbrew sobie.. - mruknęła jeszcze zaspanym głosem, odwracając się w stronę Tei'ner.. i zamarła, nie widząc jej.
- Co się stało? - zawołała, schodząc na czworakach ze swojego posłania, by dotknąć miejsca po chorej, podnieść jeden z opatrunków, przekonać się, że nikt tu już nie leży, została pustka. Wyzdrowiała?.. Przemknęło jej to przez myśl, lecz nie uwierzyła w to. Obejrzała się na resztę drużyny, wstając.
- Co się stało?..
__________________
- Dlaczego nie wolno mi kłamać? (..) Dlaczego tylko ja mam być prawdomówna? Wujek nie myśli, że to jest wystawianie się na cel? Jasne jest chyba, że jeśli ktoś tu oberwie, to nie ci, którzy kłamią, tylko ja.
- (..) Tu nie o to chodzi, kto oberwie. Tu chodzi o to, żebyś nie dołączyła do ich stada. |