Shathra

Padało. Znowu lało. Dierick zawiesił wzrok na widoku za oknem. Nienawidził kiedy padało. Miał wtedy o wiele więcej pracy. Grube krople co rusz obijały się o szyby. Stuk, stuk, puk, puk... – a może to pukał zbliżający się drewniany kikut nogi?

- Do jasnej cholery, co ty właściwie robisz, Dierick? – Tommy, właściciel „Bukanerskiej Doli” nie był dla niego łaskawy. Miał ochrypły głos. Gardło przepalone od nieskończonej ilości rumu, jaka się przez nie przetoczyła w całym jego życiu.

Chłopak chwycił mocniej szmatę na kiju i z mozołem zaczął wycierać naniesione błoto. Praca na statku różniła się we wszystkim od pracy w tej zachlanej dziurze. A to musiał sprzątać czyjeś rzygowiny, a to ktoś się zeszczał pod stołem, a to pobił do krwi. Nie wspominając o hektolitrach rozlanego i zaschniętego rumu, który kleił się wszystkim do rękawów.

Dierick miał już od tego wysuszone dłonie. Brud pod paznokciami palił. Pech chciał, że jeszcze dziś uciekła jakaś wredna małpa i zabawiała się z nie mniej wredną papugą. Przedmioty upadały, tak jakby wszystkie ściągane nieznaną siłą, wprost na jego głowę.

- Ałć! Pinky, złaź natychmiast z tej lampy! – małpa zareagowała jak to przystało na wychowaną małpę i pokazała mu jęzor, wybałuszając przy tym wielkie oczy.
- Do stu czortów! Stul pysk głupi ptaku! – właściciel cisnął w papugę jakimś glinianym garnkiem a Dierick zakrył głowę, mrużąc oczy.

Wszyscy śpiewali w rytm zapodanej piosenki.

Wtem drzwi do speluny otworzyły się i z impetem przywaliły Diericka w głowę. Ten, co wchodził, nawet się tym nie przejął. Chłopak upadł na kolana i wyjrzał zza drzwi. Już to przerabiał nie raz, nie dwa. Takie wejście miały najgorsze szuje w Tortudze. Sala zamarła. Pierwsze co zobaczył Dierick, to ciężkie okute buty z cholewkami, stawiane pewnie na dopiero co zmytej podłodze. Spod obcasa wypadła gruda błota. Chłopak się skrzywił i spojrzał klnąc pod nosem ku górze.

- Jack Lee Huggins? – wymamrotał jak zahipnotyzowany. Serce podskoczyło do gardła. To musiał być on! Poznał po kapeluszu...

„Jack! Jack! Szalony Jack!” – wrzeszczała papuga, wychwytując z tłumu szepty. Dierick podniósł z podłogi kawał rozbitego dzbanka i rzucił w jej kierunku. Nic to nie dało.

Potem wszystko potoczyło się błyskawicznie tak jak przypuszczał Dierick. Odliczał wesoło:

- Pierwszy zgon... drugi zgon... szmata w dłoń! – i ochoczo zbliżył się do stolika Kapitana Lee. Uśmiech od ucha do ucha nie znikał z jego rumianych polików. Przyglądał się mu i gapił jak na wydarzenie dnia. Kto wie? Może to było wydarzenie roku? Wielki Kapitan Lee wrócił z zza światów by rozłupać jeszcze jeden skarb!

Ukląkł, wycierając czerwoną maź i wtedy właśnie wpadł na genialny pomysł! Wspomnienie wyprawy statkiem rozgrzało go jeszcze bardziej. Kapitan szuka załogi. A gdyby tak on... i Jack Lee Huggins .... na tym samym statku?

Wtedy jakaś gruba, obleśna i owłosiona ręka pirata, pochwyciła chłopca wprost z podłogi i posadziła sobie na kolana. Dierick zapiszczał jak baba.

- Piszczysz jak moja mała Marietta. Tak samo wypinała tyłek, jak sprzątała chatę. No choćże tu, mały i daj całusa! – stary wydął usta a Dierick poczuł, że robi mu się niedobrze. Zamachnął się brudną szmatą, która w jednej chwili wylądowała pijaczynie na twarzy, zostawiając czerwony ślad. Uścisk zelżał i chłopak mógł się wyrwać. Staremu wcale nie przeszła ochota, był jeszcze bardziej podjarany. Sięgnął po szklanicę z rumem, przechylił do dna, postawił i zasnął.

Dierick poprawił chustę na włosach i fartuch, otrzepał się i jak gdyby nigdy nic, wrócił do rozmyślania o statku i wyprawie na wyspę duchów. Długo to jednak nie trwało, bo zainteresowanie wyprawą Kapitana rosło i nagle Dierick przestraszył się, że zabraknie dla niego miejsca.

Padł więc na kolana przy Szalonym Jacku i przywarł do jego buta błagając.
- Panie Kapitanie, proszę, weź i mnie. Nazywam się Dierick Abraham Portugues. Od trzech lat pływam na statku. Umiem sporo, przekonasz się. Sprzątam, czyszczę. Pracuje ciężko, jak wół. Nie będziesz się mnie wstydził, zobaczysz!