Rozmowa z panterą dostarczyła kilku ciekawych informacji. Kiti nie spodziewała się jednak ze tak szybko się one przydadzą. Pantera uciekała przed myśliwymi i czmychnęła kiedy tylko rozległy się strzały.
- O nie o nie, o nie, strzały! – Pisnęła Kiti zawracając i pędząc do reszty. – Oby nikt nie był ranny!
Skałami wokół zatrząsł ryk Diritha, znów ten sam paraliżujący ryk tygrysa. Kiti aż ciarki przeszły.
- A gdyby tak lawinę wywołał!? – pomyślała, rozglądając się lękliwie.
Lawina jednak nie nadeszła. Biała wilczyca ostrożnie skakała po skałach i zsuwała się w dół, spiesząc się. Krzyki ludzi, kolejne wystrzały, ryk tygrysa i ujadanie Ulfgera świadczyło jednak o tym że walka rozgorzała na dobre ale nasi wygrywają. Kiedy Kiti dotarła na miejsce zastała tam ludzkiego, rozdartego trupa na wpół zjedzonego i zamarła na moment.
- Dirith go zżarł...! – wyrwało się jej.
Zapach krwi podziałał na nią inaczej niż by chciała. Była jeszcze najedzona mięsem od orków ale mimo to zapach krwi był taki przyjemny! Otrzepała się. Diritha nigdzie nie było ale ludzkie krzyki w lesie świadczyły, że żył.
- Amadeuszu!!! – zadziwiła się.
Wystawiła język, postawiła uszy i radośnie zaczęła wywija ogonem.
- Jak fajnie, że wróciłeś! – podbiegła do niego, podskakując wesoło.
Nie było jednak na to czasu.
- Tam w lesie jest syn hrabiego! – zawołała do reszty. – Dirith nie może go zabić!
Pognała za tygrysem mając nadzieję ze go dogoni. Gdyby zastała tygrysa i syna hrabiego spróbuje zagrodzić tygrysowi drogę.
- To syn hrabiego! Zgubił się w lesie!
Jeśli mu pomożemy możemy wkraść się w łaski pana miasta magów!
