Patrząc na bezowocne wysiłki Raaba, którego uważała ze człowieka silnego, Feo poczuła niepokój w sercu. Patrzyła przez chwilę z ukrycia na zakapturzone postacie.... próbowała przypomnieć sobie czy podczas swoich podróży widziała kiedykolwiek podobnych ludzi.
Starając się ocenić sytuację, stwierdziła że być może są to ich ostatnie chwile... Pieniądze jakie miała dostać za zlecenie nie były warte jej życia, ale honor nie pozwalał jej uciec... towarzyszy się nie opuszcza, choć nie widziała możliwości przyłączenia się do otwartej walki. Jedyne co mogla zrobić to skryć się w cieniu, niedaleko wejścia do owego nieszczęsnego pokoju w którym trwała zagorzała walka i czekać na okazję by zaatakować z ukrycia.
Wyjęła zza pasa swój sztylet, będący za razem jej całym majątkiem i jedyną pamiątką łączącą ją z jej pochodzeniem. Ucałowała go czule, prosząc go aby jej nie zawiódł w decydującej chwili...
Przywarła mocno do ściany, jakby chciała się z nią zespolić, po jej skroniach zaczęły spływać krople potu, powietrze stało się niewyobrażalnie gęste i aby je zaczerpnąć musiała chwytać je głębokimi i szybkimi haustami. Uniosła sztylet na wysokość ramion i w pełnym skupieniu wyczekiwała na odpowiedni moment....