lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Hellian · 18-03-2009, 19:14

Olimpia wracała do domu powozem z Giulią i Mario. Nie wiało, nie padało, więc noc mogła uchodzić za ciepłą. Oczywiście pod warunkiem, że nie pochodzi się z południa Europy. Cała trójka włoskich śpiewaków okryła się szczelnie pledami.
Giulia zdjęła też pantofle i wsunęła stopy mężowi na kolana.
Młodsza siostra skrzywiła się.
- Ranicie mnie okropnie. Moglibyście zaczekać chwilę z tymi pieszczotami?
- Spryciara zmienia temat nim zaczęliśmy zadawać pytania – rozpostarty wygodnie na dwóch miejscach Mario mrugnął do Giulii.
- Chętnie posłuchamy. I ocenimy, czy ten dżentelmen ma poważne zamiary – Giulia od razu podchwyciła ton męża.
Olimpia roześmiała się.
- To angielski baron. Poważne to będzie robił co najwyżej prezenty.
Mario parsknął śmiechem, ale Giulia wyprostowała się i spojrzała z wyrzutem na młodszą siostrę.
- Kiedyś się doigrasz. Daruj sobie ten cynizm jeszcze choć kilka lat.
Olimpia uścisnęła dłoń siostry.
- Nie martw się. Nic się nie wydarzyło. I pewnie nie wydarzy… - uśmiechnęła się - Jestem dorosła. I rozsądna. Nie ulegam tak łatwo zgubnym żądzom.
- Naprawdę? – Mario uśmiechnął się szelmowsko.
- Już nie – odpowiedziała Olimpia. - James Sutton da się lubić. I doskonale tańczy. Ale zakończmy ten temat.

***

Melodia wróciła do niej, gdy wysiadali z powozu. Zamiast walca, melancholijne nuty zasłyszane u biednej Lucy. Zaskakująco znajome. I niemożliwe do zidentyfikowania.
- Ładne. Co to jest? – zapytał Mario.
- No właśnie nie wiem. A mam wrażenie, że dobrze znam. Giulia, co to jest?
- Guiditta to często Ci nuciła gdy byłaś mała – Giulia odpowiedziała niechętnie.
Nadal nie potrafiły zwyczajnie rozmawiać o najstarszej siostrze. Mimo, że od jej śmierci upłynęły cztery lata.
- Ale co to jest? – znowu zapytała Olimpia. - Nie jestem w stanie określić.
- Dlaczego to Cię tak intryguje?
- No wiesz, to piękna melodia, nie może być nieznana. Teraz usłyszałam ją ponownie.
- Teraz?
- Nuciła to Lucy. Person. Ta, która widziała elfy – dodała oczywistość.
Giulia poczerwieniała i rozkaszlała się nagle.

***

Późnym rankiem spotkały się przy śniadaniu. Mario spał jeszcze.
Olimpia, która długo w nocy nie mogła zasnąć i znowu jak przed laty przeglądała stare listy Guiditty, by potem śnić o balach, elfach, nieślubnych dzieciach i chorej krtani, siedziała na krześle w kompletnie nieprzyzwoity sposób, z nogami podciągniętymi pod brodę i oskarżycielskim wzrokiem wodziła za starsza siostrą.
Giulia skapitulowała pierwsza.
- Guiditta miała wtedy 16 lat, ja osiem, nie wszystko dobrze pamiętam. Właściwie nie wiem, co się stało, pamiętam tylko niepokój w domu. No i baśnie, które Giuiditta zaczęła opowiadać. O elfach – te ostatnie słowa powiedziała szybko, jakby wstydziła się przekazywanej informacji - I wtedy pewnie po raz pierwszy słyszałam tę melodię. Potem mama zabrała Guidittę w wielką podróż po Francji. Bardzo jej zazdrościłam. A po powrocie nie chciała mi już opowiadać tych baśni. Ale melodię często nuciła Ci do snu.
Olimpia wstała z krzesła i podeszła do Giulii
- Pochodzę z rodziny wariatek – uścisnęła siostrę – W sumie to żadna nowość.

Ale dlaczego dwie nieznające się wariatki wymyślają tę samą melodię? To już było trudne pytanie.

18-03-2009, 19:14	#23
Hellian Reputacja: 1	Olimpia wracała do domu powozem z Giulią i Mario. Nie wiało, nie padało, więc noc mogła uchodzić za ciepłą. Oczywiście pod warunkiem, że nie pochodzi się z południa Europy. Cała trójka włoskich śpiewaków okryła się szczelnie pledami. Giulia zdjęła też pantofle i wsunęła stopy mężowi na kolana. Młodsza siostra skrzywiła się. - Ranicie mnie okropnie. Moglibyście zaczekać chwilę z tymi pieszczotami? - Spryciara zmienia temat nim zaczęliśmy zadawać pytania – rozpostarty wygodnie na dwóch miejscach Mario mrugnął do Giulii. - Chętnie posłuchamy. I ocenimy, czy ten dżentelmen ma poważne zamiary – Giulia od razu podchwyciła ton męża. Olimpia roześmiała się. - To angielski baron. Poważne to będzie robił co najwyżej prezenty. Mario parsknął śmiechem, ale Giulia wyprostowała się i spojrzała z wyrzutem na młodszą siostrę. - Kiedyś się doigrasz. Daruj sobie ten cynizm jeszcze choć kilka lat. Olimpia uścisnęła dłoń siostry. - Nie martw się. Nic się nie wydarzyło. I pewnie nie wydarzy… - uśmiechnęła się - Jestem dorosła. I rozsądna. Nie ulegam tak łatwo zgubnym żądzom. - Naprawdę? – Mario uśmiechnął się szelmowsko. - Już nie – odpowiedziała Olimpia. - James Sutton da się lubić. I doskonale tańczy. Ale zakończmy ten temat. *** Melodia wróciła do niej, gdy wysiadali z powozu. Zamiast walca, melancholijne nuty zasłyszane u biednej Lucy. Zaskakująco znajome. I niemożliwe do zidentyfikowania. - Ładne. Co to jest? – zapytał Mario. - No właśnie nie wiem. A mam wrażenie, że dobrze znam. Giulia, co to jest? - Guiditta to często Ci nuciła gdy byłaś mała – Giulia odpowiedziała niechętnie. Nadal nie potrafiły zwyczajnie rozmawiać o najstarszej siostrze. Mimo, że od jej śmierci upłynęły cztery lata. - Ale co to jest? – znowu zapytała Olimpia. - Nie jestem w stanie określić. - Dlaczego to Cię tak intryguje? - No wiesz, to piękna melodia, nie może być nieznana. Teraz usłyszałam ją ponownie. - Teraz? - Nuciła to Lucy. Person. Ta, która widziała elfy – dodała oczywistość. Giulia poczerwieniała i rozkaszlała się nagle. *** Późnym rankiem spotkały się przy śniadaniu. Mario spał jeszcze. Olimpia, która długo w nocy nie mogła zasnąć i znowu jak przed laty przeglądała stare listy Guiditty, by potem śnić o balach, elfach, nieślubnych dzieciach i chorej krtani, siedziała na krześle w kompletnie nieprzyzwoity sposób, z nogami podciągniętymi pod brodę i oskarżycielskim wzrokiem wodziła za starsza siostrą. Giulia skapitulowała pierwsza. - Guiditta miała wtedy 16 lat, ja osiem, nie wszystko dobrze pamiętam. Właściwie nie wiem, co się stało, pamiętam tylko niepokój w domu. No i baśnie, które Giuiditta zaczęła opowiadać. O elfach – te ostatnie słowa powiedziała szybko, jakby wstydziła się przekazywanej informacji - I wtedy pewnie po raz pierwszy słyszałam tę melodię. Potem mama zabrała Guidittę w wielką podróż po Francji. Bardzo jej zazdrościłam. A po powrocie nie chciała mi już opowiadać tych baśni. Ale melodię często nuciła Ci do snu. Olimpia wstała z krzesła i podeszła do Giulii - Pochodzę z rodziny wariatek – uścisnęła siostrę – W sumie to żadna nowość. Ale dlaczego dwie nieznające się wariatki wymyślają tę samą melodię? To już było trudne pytanie.