W tym momencie Vanir i Liira usłyszeli dudnienie, w tym miejscu tak bardzo przerażające... Przyprawiało ono o dreszcze, a wraz z czasem było coraz głośniejsze. Potem można było usłyszeć skrzypienie, jakby coś zaginało...
metal? Liira odruchowo spojrzała do góry... Zobaczyła, że blacha, która znajdowała się nad nimi, niebezpiecznie się zaginała, do dołu, jekby miała zaraz puścić. Dudnienie wciąż nie ustawało ; poziom wody wzrastał. Robiłó się coraz bardziej duszno, gdyż woda zalewała dopływy powietrza. Aż nagle stop. Kakafonia dźwięków ucichła, zostawiając tylko pojedyńcze pluski kropel o wodę, które sięgała Vanirowi do pasa, zaś Liirze do połowy talii. Oboje z niepokojem spojrzeli w górę - Blacha nienaturalnie się wypięła, aż cud, żę jeszcze nię pękła...
Plusk, plusk, plusk...... 
Aż nagle, znowu skrzypienie - blacha... Blacha puszcza! Pęknięcie pośrodku sklepienia komnaty więziennej wpuszczało coraz to więcej wody. Aż w jednej chwili cała blacha została rozerwana rzez wzbierające się nad nią wielkie ciężary wody. Woda całkowicie zalała komnatę..