18+ Księżycowy Łowca (FR, Storytelling) - Strona 3

Kud*aty · 03-04-2009, 13:15

Gdy kobieta budziła się Vanir spoglądał w jej oczy. To właśnie z nich wyczytał towarzyszące kobiecie zdziwienie, które przerodziło się w strach na widok martwego potwora by ostatecznie przerodzić się w lekkie zdenerwowanie całą obecną sytuacją. Vanir chciał coś powiedzieć, ale mimo najszczerszych chęci nie mógł wydobyć z siebie ani słowa. Gdy rudowłosa kobieta poderwała się na nogi zrzucając przypadkowo koszulę Vanira, która ją okrywała i zaczęła szybkim choć niepewnym krokiem oddalać się bard przemógł się i już otwierał usta by wykrzyczeć coś by ją zatrzymać, lecz szybko uznał, że to zbędne. "Dziewczyna zapewne idzie się przebrać. Nawet gdyby chciała uciec to właściwie jest tylko jedna droga, którą rozsądniej jest podróżować jest w towarzystwie..." - myślał muzyk. Podniósł się powoli i rozciągnął się. Pozycja, w której siedział podtrzymując nieznajomą na pewno nie należała do wygodnych. Po trwającej zaledwie kilkanaście sekund gimnastyce, Vanir schylił się po swoją koszulę. Była mokra więc postanowił, przynajmniej narazie trzymać ją w ręce. Teraz zwrócił się w stronę potwora. Ten był o wiele większy i bardziej agresywny od znanych mu osobników tego gatunku. "Może w dużych miastach mają lepsze warunki rozwojowe?" - zastanawiał się. Gdy tak spoglądał na potwora za jego plecami odezwała się kobieta. Przywitała się i zapytała kim jest Vanir i jak ją znalazł. Na koniec podziękowała. Vanir, który wcześniej, na słowa kobiety odwrócił tylko głowę, teraz odwrócił się cały. Jedna ręka zwisała mu bezwładnie, a krew po niej płynąca zaczęła skapywać już na ziemię. Mężczyzna uśmiechnął się blado i rzekł do kobiety:

- Nazywam się Vanir i znalazłem Cie tu całkiem przypadkowo. Leżałaś w tamtej celi - rzekł wskazując palcem na konkretną celę. A co do podziękowań... Nie ma za co - skwitował krótko uśmiechając się. Proszę, napij się - kontynuował podając kobiecie bukłak. Jeśli lepiej się czujesz to powinniśmy znaleźć jakieś wyjście z tych kanałów zanim nas tu zaleje bo tędy - tu wskazał na dziurę w obrazie przez którą wpadało światło - raczej nie wyjdziemy...

Hirin · 09-04-2009, 23:07

W tym momencie Vanir i Liira usłyszeli dudnienie, w tym miejscu tak bardzo przerażające... Przyprawiało ono o dreszcze, a wraz z czasem było coraz głośniejsze. Potem można było usłyszeć skrzypienie, jakby coś zaginało... metal? Liira odruchowo spojrzała do góry... Zobaczyła, że blacha, która znajdowała się nad nimi, niebezpiecznie się zaginała, do dołu, jekby miała zaraz puścić. Dudnienie wciąż nie ustawało ; poziom wody wzrastał. Robiłó się coraz bardziej duszno, gdyż woda zalewała dopływy powietrza. Aż nagle stop. Kakafonia dźwięków ucichła, zostawiając tylko pojedyńcze pluski kropel o wodę, które sięgała Vanirowi do pasa, zaś Liirze do połowy talii. Oboje z niepokojem spojrzeli w górę - Blacha nienaturalnie się wypięła, aż cud, żę jeszcze nię pękła... Plusk, plusk, plusk......

Aż nagle, znowu skrzypienie - blacha... Blacha puszcza! Pęknięcie pośrodku sklepienia komnaty więziennej wpuszczało coraz to więcej wody. Aż w jednej chwili cała blacha została rozerwana rzez wzbierające się nad nią wielkie ciężary wody. Woda całkowicie zalała komnatę..

Kud*aty · 15-04-2009, 18:26

Vanir czekał na reakcję Liry odnośnie opuszczenia pomieszczenia, ta jednak jakby wahała się z podjęciem decyzji. Po chwili w sali dało się słyszeć tępe dudnienie. Krew odpłynęła z twarzy mężczyzny. Razem z Lirą odruchowo spojrzeli w górę. Blacha znajdująca się nad nimi zaczęła się wyginąć. Ten widok nie wróżył nic dobrego. Kolejne dudnienia pomogły mężczyźnie otrząsnąć się i zacząć działać. Złapał Lirę za rękę i już chciał pociągnąć ją do siebie, gdy zdał sobie sprawę że w pomieszczeniu zapanowała głucha cisza. Przez chwilę myślał, że to blacha bezgłośnie spada niosąc ze sobą śmierć, lecz gdy przez kilka sekund nic się nie działo spojrzał w górę. Kawał żelastwa jeszcze wisiał. Bardzo powoli zaczął wycofywać się spod blachy ciągnąc za sobą kobietę. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jest mu bardzo duszno i mokro. Woda sięgała niepokojąco wysoko, co już samo w sobie stanowiło jedną z większych przeszkód na drodze do wyjścia. Nagle znów coś zaskrzypiało i to był pewien sygnał dla Vanira - "Uciekaj!". Ścisnął mocno dłoń kobiety i zaczął najszybciej jak mógł uciekać z obszaru na który miała spaść blacha. Biegł tak by jego ciało stanowiło pewną ochronę dla Liry.

Hirin · 19-05-2009, 21:58

Woda sięgałamu coraz wyżej, zaś już niedługo musiał odbić się od podłoża i płynąć. Woda w dalszym ciągu zalewała pomieszczenie, zaś zwłoki potwora, którego Vanir zabił wcześniej, zaczęły dryfować. Po chwili Vanir zobaczył przejście w obrazie. Widział słońce - to było wyjście! Liira była dość ciężka, trudno mu było ją utrzymać. W pewnej chwili Liira odwróciła sie gwałtownie, patrząc w stronę wyjścia. Wyrwała ręke Vanirowi i popłynęła w stronę dziury w malowidle.

03-04-2009, 13:15	#21
Kud*aty Reputacja: 1	Gdy kobieta budziła się Vanir spoglądał w jej oczy. To właśnie z nich wyczytał towarzyszące kobiecie zdziwienie, które przerodziło się w strach na widok martwego potwora by ostatecznie przerodzić się w lekkie zdenerwowanie całą obecną sytuacją. Vanir chciał coś powiedzieć, ale mimo najszczerszych chęci nie mógł wydobyć z siebie ani słowa. Gdy rudowłosa kobieta poderwała się na nogi zrzucając przypadkowo koszulę Vanira, która ją okrywała i zaczęła szybkim choć niepewnym krokiem oddalać się bard przemógł się i już otwierał usta by wykrzyczeć coś by ją zatrzymać, lecz szybko uznał, że to zbędne. "Dziewczyna zapewne idzie się przebrać. Nawet gdyby chciała uciec to właściwie jest tylko jedna droga, którą rozsądniej jest podróżować jest w towarzystwie..." - myślał muzyk. Podniósł się powoli i rozciągnął się. Pozycja, w której siedział podtrzymując nieznajomą na pewno nie należała do wygodnych. Po trwającej zaledwie kilkanaście sekund gimnastyce, Vanir schylił się po swoją koszulę. Była mokra więc postanowił, przynajmniej narazie trzymać ją w ręce. Teraz zwrócił się w stronę potwora. Ten był o wiele większy i bardziej agresywny od znanych mu osobników tego gatunku. "Może w dużych miastach mają lepsze warunki rozwojowe?" - zastanawiał się. Gdy tak spoglądał na potwora za jego plecami odezwała się kobieta. Przywitała się i zapytała kim jest Vanir i jak ją znalazł. Na koniec podziękowała. Vanir, który wcześniej, na słowa kobiety odwrócił tylko głowę, teraz odwrócił się cały. Jedna ręka zwisała mu bezwładnie, a krew po niej płynąca zaczęła skapywać już na ziemię. Mężczyzna uśmiechnął się blado i rzekł do kobiety: - Nazywam się Vanir i znalazłem Cie tu całkiem przypadkowo. Leżałaś w tamtej celi - rzekł wskazując palcem na konkretną celę. A co do podziękowań... Nie ma za co - skwitował krótko uśmiechając się. Proszę, napij się - kontynuował podając kobiecie bukłak. Jeśli lepiej się czujesz to powinniśmy znaleźć jakieś wyjście z tych kanałów zanim nas tu zaleje bo tędy - tu wskazał na dziurę w obrazie przez którą wpadało światło - raczej nie wyjdziemy... __________________ Nie-Kud*aty, ale ciągle z metalu...

09-04-2009, 23:07	#22
Hirin Reputacja: 1	W tym momencie Vanir i Liira usłyszeli dudnienie, w tym miejscu tak bardzo przerażające... Przyprawiało ono o dreszcze, a wraz z czasem było coraz głośniejsze. Potem można było usłyszeć skrzypienie, jakby coś zaginało... metal? Liira odruchowo spojrzała do góry... Zobaczyła, że blacha, która znajdowała się nad nimi, niebezpiecznie się zaginała, do dołu, jekby miała zaraz puścić. Dudnienie wciąż nie ustawało ; poziom wody wzrastał. Robiłó się coraz bardziej duszno, gdyż woda zalewała dopływy powietrza. Aż nagle stop. Kakafonia dźwięków ucichła, zostawiając tylko pojedyńcze pluski kropel o wodę, które sięgała Vanirowi do pasa, zaś Liirze do połowy talii. Oboje z niepokojem spojrzeli w górę - Blacha nienaturalnie się wypięła, aż cud, żę jeszcze nię pękła... Plusk, plusk, plusk...... Aż nagle, znowu skrzypienie - blacha... Blacha puszcza! Pęknięcie pośrodku sklepienia komnaty więziennej wpuszczało coraz to więcej wody. Aż w jednej chwili cała blacha została rozerwana rzez wzbierające się nad nią wielkie ciężary wody. Woda całkowicie zalała komnatę.. __________________ Wenn ich Träne dein Herz und wenn es raubt dir den Kopf Ich sehe dich deine Seele fliegen?

15-04-2009, 18:26	#23
Kud*aty Reputacja: 1	Vanir czekał na reakcję Liry odnośnie opuszczenia pomieszczenia, ta jednak jakby wahała się z podjęciem decyzji. Po chwili w sali dało się słyszeć tępe dudnienie. Krew odpłynęła z twarzy mężczyzny. Razem z Lirą odruchowo spojrzeli w górę. Blacha znajdująca się nad nimi zaczęła się wyginąć. Ten widok nie wróżył nic dobrego. Kolejne dudnienia pomogły mężczyźnie otrząsnąć się i zacząć działać. Złapał Lirę za rękę i już chciał pociągnąć ją do siebie, gdy zdał sobie sprawę że w pomieszczeniu zapanowała głucha cisza. Przez chwilę myślał, że to blacha bezgłośnie spada niosąc ze sobą śmierć, lecz gdy przez kilka sekund nic się nie działo spojrzał w górę. Kawał żelastwa jeszcze wisiał. Bardzo powoli zaczął wycofywać się spod blachy ciągnąc za sobą kobietę. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jest mu bardzo duszno i mokro. Woda sięgała niepokojąco wysoko, co już samo w sobie stanowiło jedną z większych przeszkód na drodze do wyjścia. Nagle znów coś zaskrzypiało i to był pewien sygnał dla Vanira - "Uciekaj!". Ścisnął mocno dłoń kobiety i zaczął najszybciej jak mógł uciekać z obszaru na który miała spaść blacha. Biegł tak by jego ciało stanowiło pewną ochronę dla Liry. __________________ Nie-Kud*aty, ale ciągle z metalu...

19-05-2009, 21:58	#24
Hirin Reputacja: 1	Woda sięgałamu coraz wyżej, zaś już niedługo musiał odbić się od podłoża i płynąć. Woda w dalszym ciągu zalewała pomieszczenie, zaś zwłoki potwora, którego Vanir zabił wcześniej, zaczęły dryfować. Po chwili Vanir zobaczył przejście w obrazie. Widział słońce - to było wyjście! Liira była dość ciężka, trudno mu było ją utrzymać. W pewnej chwili Liira odwróciła sie gwałtownie, patrząc w stronę wyjścia. Wyrwała ręke Vanirowi i popłynęła w stronę dziury w malowidle. __________________ Wenn ich Träne dein Herz und wenn es raubt dir den Kopf Ich sehe dich deine Seele fliegen?