Wszystko było... nowe, pociągające, interesujące. Już kiedy stały w oknie - zdaje się, że miało to miejsce godziny temu! - uderzyła ją różnorodność. Zapachy mieszały się ze sobą - przyprawy, perfumy, tłum - jakby ktoś wykorzystał promień słońca jak łyżki, a miasto stanowiło cenny gar zrobiony z kości słoniowej, zdobiony złotem. Dodatki w formach kolorowych stroją, straganów handlarzy, spieszącego gdzieś tłumu. Magiczne...
I ja sama wśród...
Damarri jednak nie pozwoliła jej choć na moment wrócić do ponurych myśli. Gnała przed siebie, ciągnąć za sobą dziewczynę. Usta jej się nie zamykały. Dziewczyna miała wrażenie, że już gdzieś słyszała o Garlen. Te łagodnie rysy posągu... gdzieś widziała. Zresztą to nie byłoby takie zaskakujące. Zapewne wielu oddaje jej cześć.
Zaraz zapytam jak potężna jest Garlen.
Zamiast tego, zaskoczona że już dotarły, trochę zbita z tropu patrzyła na Damarri. A właściwie jej tatuaż, misternie zrobiony. Dotknęła go delikatnie palcem, jakby to był motyl, którego można spłoszyć.
- Czy to symbol twojej rodziny? Ciekawe czy ja mam jakiś?
Kiedy Damarri udzielała odpowiedzi, dziewczyna spojrzała do góry. Sufit, majaczył gdzieś wysoko u góry oparty na kamiennych marmurowych, kolumnach.
Zapatrzona na mozaikę, musiała pospiesznie zrzucić szatę, gdyż orczyca już wchodziła do wody. Kamień schowała pod rękaw, choć dziwnie się czuła tak go tutaj porzucając. Z drugiej strony nie mogła go przecież zabrać do kąpieli.
W końcu zanurzyła się w wodzie, parsnęła kilka razy jak koń, śmiejąc się wesoło.
- Witam, - zwróciła się do pozostałych dwóch kobiet
- szukam imienia, nie znalazły go panie przypadkiem gdzieś w pobliżu?