| Życie potrafiło go zwieść. Potrafiło omamić. Oszukać. Było wredne. Wredne i cudne zarazem. Życie było pięknem. Było cudowną pieśnią śpiewaną przez barda zmieniającą się w najmniej oczekiwanym momencie w straszliwy horror. Czy było warte poświęceń? Czy zasługujemy na nie? A może jest to zbyt wielka potęga jak dla nas? Taki jak Ty z Duszą Potępioną jest w stanie unieść swój żywot do końca? Doprowadzić do kresu podróży bez zmazy, jednolitej plamy? Czy możliwa jest rzecz niemożliwa? Czy paradoks może przestać być nim?
Wilgoć wody ocuciła elfa. Przez krótką jednak chwilę nie otwierał oczu. Nie wiedział czy jest nadal na dworze czy też gdzie indziej. A może zapadł tak jak drow w jakiś dłuższy sen i w stanie wegetacji oczekiwał momentu aż się przebudzi? Może już ktoś odnalazł wszystkie Dusze i zyskał kruczą szable?
Nie było co czekać. Is powoli otworzył oczy. Był w karczmie. Mrok który przysłaniał jego oczy walczył z jasnością tego pomieszczenia. Ból na skroni dawał mu się we znaki...
Była przy nim. Osoba której się nie bał zaufać. Wiedział, a raczej czuł, że nie wbije mu przysłowiowego noża w plecy. Emanowała ciepłem. Elf przymknął oczy by zatopić się w tej błogiej chwili.
- Nie jest źle. Chodź. Idziemy do łóżka!
Taaak! Potrzebował snu. Długiego snu. Próbując wstać oparł się o stół. Nizzre ponagliła go swym kojącym wszystkie bóle głosem. Nie kazał jej dłużej czekać. Nie kazał prosić się jeszcze raz.
- Ciekawe co na to wszystko Samael...
Isem wstrząsnęło. Zapomniał o całym tym zdarzeniu. Na krótką chwilę zapomniał. Szybko odwrócił głowę i omiótł swym spojrzeniem całą karczmę. Zatrzymał swój wzrok na wilkołaku. Też leżał jak długi, choć wiedział, że żyje.
"To nie koniec..."
Widząc rany futrzaka spojrzał pytającym wzrokiem na Nizzre oczekując odpowiedzi na to, co tu się stało...
__________________
Nobody know who I realy am... |