| Eryk spojrzał przez moment na Śnieżkę.
Jeśli się nie mylił, to jej również nie podobały się zabawy w stylu "pojawia się i znika".
- Z jednej strony, powinniśmy dokończyć rozmowę ze szlachetnym Muhammadem Ibrahimem Azizem - powiedział spokojnie - zanim zły los skieruje go na ścieżki, którymi wyruszyli wcześniej Wilk czy Phil.
- Powinniśmy również - mówił dalej - tak jak rzekłaś, posiłek zakończyć. W miarę możliwości szybko i, jeśli się uda, jakiś prowiant na drogę zorganizować. Konieczność zdobywania jedzenia to zwykle największa przeszkoda, gdy chce się szybko podróżować.
Rozejrzał się dokoła.
Parę osób, co można było zauważyć, chociaż na pozór kuflami swymi i talerzami było zajętych, to jednak w ich stronę z ciekawością spoglądało. Być może urodą Śnieżki skuszeni, a być może nie.
Ale nawet pierwszy powód przyczyną mógł być perturbacji różnych, bowiem niewiasta ładna w licznym męskim gronie często kłopoty niechciane sprowadzała.
A zatem nie warto było szczęścia na hazard wystawiać.
- Jeśli zatem zjemy szybko, a nasz nowy towarzysz sprawnie językiem obraca i na pytania przez ciebie postawione odpowie, uwiniemy się w mig i ruszać będziemy mogli. Zaś o tarapatach, które imć Muhammada w te strony pchnęły, po drodze dowiedzieć się możemy. Jako też zastanowimy się, jak mu pomóc zdołamy, bo to nie po rycersku w kłopotach kogoś zostawiać.
Śnieżka rycerzem nie była, Krawczyk na takowego też nie wyglądał, ale o pomaganiu bliźnim z pewnością słyszeli.
- Warto by też po drodze pomyśleć, co z panem Szewczykiem zrobić. Może duch żywszy do niego powróci, a może trza będzie, jak i tamtych, do domu go odesłać, choć nie bardzo wiem, jak to uczynić. Być może nowy nasz towarzysz, co karczmarkę zastąpił, znać będzie metodę ową.
- A teraz jedzmy, by sił do marszu dalszego nabrać, co jak najszybciej nastąpić powinno. Chyba, że od zebranych tutaj wieści jakoweś o gadzinie zdobyć się zdoła... |