Kerm

Gdyby nie dobre wychowanie, Luca kląłby niczym robotnik portowy. Albo szewc.
Nie wiedzieć czemu, te właśnie profesje zaliczane były do tych, które używają najwięcej słów z dziedziny nieparlamentarnych.
A tak pięknie zaczął się dzionek. Miła rozmowa z sympatyczną dziewczyną...
Na twarzy Luki pojawił się mimowolny uśmiech, nieadekwatny do całej sytuacji.

A potem, ledwo od Założyciela dowiedział się, która to dziewczyna jest córką Paula, pojawienie się Lucyna. Stan, w jakim się znajdowała, wywołał zrozumiałe poruszenie. Przyniesione przez nią wieści... to już była rewelacja. Bardzo nieprzyjemna.

Co by było, gdyby dowiedział się wcześniej? Robiłby z siebie idiotę i chodziłby za Aniołkiem jak cień? Jakby w tym całym obozie można było kogokolwiek upilnować. Każdy chodził gdzie chciał i kiedy chciał.
Niech to szlag...

Nawet nie zauważył zniknięcia dziewczynki. Nie, dziewczyny... Wszak Aniołek nie była dzieckiem.
W dodatku nikt nie zauważył, że Aniołek poszła w las... Dosłownie.
Ale jakim cudem Lucyna nie potrafiła sobie dać rady z Aniołkiem? Lucyna wyglądała na taką, co potrafiłaby powstrzymać zarówno rozhukanego wierzchowca, jak i pijanego drwala. Jakim zatem cudem nie zatrzymała kogoś, w wypadku którego samo imię świadczyło o łagodnym charakterze. Cicha i potulna dziewczyna, słabsza od Lucyny? Co jej się stało?

Akurat na to pytanie Lucyna potrafiła odpowiedzieć.

- Ubzdurała sobie, że idzie do ojca - powiedziała. - A potem wplątaliśmy się w walkę. I zabrali Aniołka.

Tłumaczenie było bardzo enigmatyczne i niewiele wyjaśniało. Jakim cudem Aniołek nagle wymyślił sobie ojca?

- Biedne dziecko... - W tonie Luki grzmiało umiarkowane uczucie. - Trzeba by ją odnaleźć - powiedział.

Może nic nie powinien mówić. Może powinien udać, że nic go to nie obchodzi. Przyłączyć się do zorganizowanego przez kogoś innego pościgu. Spokojnie, bez emocji, niejako z czystego obowiązku, Z chęci odwdzięczenia się za gościnę.
Zanim jednak wyruszy na jakąkolwiek misję, warto było dowiedzieć się paru szczegółów.

- Ilu ich było? - spytał.

- Trzech - wyjaśniła Lucyna ponuro. - Dwóch napastników i Vodaccianin, który walczył z tamtymi.- syknęła z bólu, próbując wygodniej usiąść na krześle.

Dwa na dwa i przegrałaś - pomyślał Luca. - Kiepsko, Lucynko...

- Jak wyglądali, dokąd pojechali? W którą stronę? Wymienili jakieś imiona?

Lucyna obrzuciła Lukę złym spojrzeniem. Sama miała wyrzuty sumienia, a teraz jeszcze "obcy" ją przesłuchiwał. Strażnik czy co? Zresztą miała wrażenie, że uważał, że się nie spisała podczas walki. To jej zwierzę podpowiadało, szemrało do ucha, choć w słowach czy postawie Voddaccianina nie dało się dostrzec nic nagannego.

- Nie tak szybko, łeb mnie boli a język nie nadąża - rzuciła cierpko. - Mężczyzna był dobrze zbudowany, wbity w skórzaną czarną zbroję i kudły też miał krucze. Cera blada. Nie mówił wcale (chyba że wymienienie imienia swojego - obecnie - martwego - "Jorgen" - znajomego chłodnym głosem mam liczyć), więc nie wiem skąd go przywiało. Ale to najemnik z pewnością. Jeśli nawet ci powiem w którą stronę odjechali, nic ci to nie da. - machnęła zdrową dłonią młynka - Las przed nimi szeroki i ciemny, zaszyć się mógł wszędzie, albo skręcić po drodze. Ten twój rodak poranił go. Może skurczybyk z mocnej kości, ale z pewnością daleko nie odjechał.

Daleko w tej sytuacji zdawało się kwestią sporną. W gruncie rzeczy napastnik mógł zawieść Aniołka wszędzie, gdzie tylko chciał.

- Przepraszam bardzo, że cię męczę. - Wyglądało na to, że Luca mówi dość szczerze. - Czy mogłabyś mi jeszcze powiedzieć, czy ten najemnik był wysoki? I jak wyglądał jego koń?

- A ja wiem? Jego wzrost nie był największym problemem, przed jakim stanęłam. Myślę, że mieścił się w normie. A co do konia - czarny ogier z bielmem na lewym oku.

- Dziękuję bardzo - powiedział Luca. - I jeszcze raz przepraszam, że ci zawracałem głowę...

Chociaż wyglądało na to, że Luca mówił szczerze, to spojrzenie Lucyny pozostało dość niechętne.

- Mam dość i idę spać - powiedziała. - Żanna... Pomożesz mi?

Obie ruszyły w stronę jednego z wozów. Lucyna, dość powoli nieco niezgrabnie, wgramoliła się do środka.
Luca odprowadził ją wzrokiem.



Teraz pozostawała rozmowa z kimś, kto miał w obozie najwięcej do powiedzenia.

- Czy w obozie znajdzie się jakaś broń? Pistolet? Kusza?

Szczególnie to drugie było przydatne, by wyeliminować kogoś z daleka i po cichu.

- Wiem, że Cyganie to lud kochający pokój - starał się, by w jego głosie nie zabrzmiał nawet cień ironii - ale może jednak...

- I czy znalazłby się ktoś, kto potrafi odczytywać ślady? Błąkanie się po okolicy i wypytywanie o Aniołka byłoby mało rozsądne.

Pozostawało jeszcze pytanie, czy Cyganie w ogóle zechcą dać kogoś do pomocy. Teoretycznie więzy między członkami tej społeczności powinny być silne, ale czy dotyczyło to w tej samej mierze Aniołka?
Ale raczej tego typu sprawy nie należało zostawiać domyślności Założyciela. A nuż doszedłby do wniosku, że Luce nie potrzeba żadnej pomocy...

- Ile osób może wyruszyć, by odszukać dziewczynę? - spytał wprost.

Aza zamrugała.

- Zadziwiasz mnie, monsieur. - Dygnęła, choć było to pełne sarkazmu - Ty potrafisz mówić prosto i konkretnie. Powinnam zacząć obawiać się o twoje zdrowie? - uniosła jedną brew.

- Wolałbym, żebyś tego nie rozgłaszała - powiedział Luca. - Jeszcze bym stracił reputację.

Aza nic nie odpowiedziała.

- SIŁA!

Podszedł do nich rosły usuriańczyk.

- Ilu może pójść bez zbędnego zwracania na siebie uwagi?

Ten podrapał się po podbródku.

- Miś się przejął. Ja idę. Ty jesteś naszym nosem. - wyliczał na palcach. - Żonglerzy się zgłosili na ochotnika również. I z pięciu młodych.

- To dziesięć bez signiora Luki i eisenki.

- Jeszcze pewnie z raz tle się znajdzie. A i posłałem też młodych do najbliższych wiosek, może ktoś coś widział.

- Dziękuję. - cmoknęła go w policzek. - Pójdę sprawdzić co u rannego Voddaccianina.

Luca bez wahania ruszył za nią.

_______________
Wynik rzutu: 9