lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

behemot · 28-05-2009, 20:22

Baron spojrzał na Olimpię badawczo jakby chcąc upewnić się, ze na pewno powróciła jej świadomość.
- Tak, z przyjemnością. - zgodził się jak zwykle z machinalną grzecznością. Teraz sam przyjrzał się podarunkowi ściskanemu w dłoniach, bardzo dokładny obraz, albo dagerotyp, musiał jednak zostać później pomalowany ręcznie, gdyż innego sposobu nałożenia barw nie było. Do tego kobieta z obrazu przypominało mu trochę Olimpię.
- Przynajmniej Pani nie wyszła z pustymi rękami. - spojrzał jeszcze raz na dziwne dzieło - Czy wiesz kogo przedstawia? - zapytał.
- Wiem.
- Ale nie powiem – roześmiała się nagle, dźwięcznie i radośnie. – Panie baronie jestem nieprzytomnie szczęśliwa. Świeże powietrze potrafi dać tyle radości. Co pan powie na wyścigi? Do jeziora mamy pewnie z milę. Biegał pan takie długie dystanse?
Nie czekała na odpowiedź. Jedną ręką przyciskała dagerotyp do piersi, drugą uniosła suknię i pobiegła w stronę jeziora.

Zachowanie Olimpii zdziwiło, do tego stopnia że nawet nie obruszył się za poddanie w wątpliwość jego kondycji. Nie miał też zbytnio czasu, gdyż po chwili widział już tylko smukłe plecy śpiewaczki, a słyszał tylko tupot jej trzewików. Westchnął cicho.
- Koszula do prania... - stwierdził smutno. Zaraz jednak sam ruszył jak wilk za zającem. Niezbyt jednak szybko, czy to z braku możliwości, czy to z głębszej kalkulacji jak efektywnie dystans pokonać, czy też przed grzeczność, by nie pozbawiać kobiety smaku zwycięstwo. Biegł więc swoim tempem, starając się nie stracić Olimpii z oczu w myśl zasady, że nie ważne by złapać, ważne by gonić. Naprawdę zaś bieg przychodził mu z trudem, noc dla niego była bogata w doświadczenia, a wczesna pobudka kosztowała go dodatkowe godziny snu. W czasie spaceru z rezydencji utrzymywała go w świadomości nadzieja rzeczy, które miał usłyszeć, zaś po osiągnięciu celu senność powróciła. Bieg wymuszał świadomość, krew szybko krążąca w żyłach rozbudzała, tylko myśl... o czekających go wieczorem dalszym przeszukiwaniu biblioteki wysysała siły. Miał przeczucie, że wieczorem przyjdzie mu zasnąć w bibliotece, zapaść się między woluminy, w tym jednak momencie z marzeń wytrącił go ból uderzenia stopy w coś twardego, czuł jak ciało przechyla się w niepożądany sposób, pchane nadal siłą rozpędu, on zaś pada nieuchronnie wprost na kamienie, zasłaniając się w ostatniej chwili rękoma amortyzując
upadek. Z ust wyrwał mu się jęk bólu.

Kołysanka elfów - muzyka.

Olimpia musiała usłyszeć odgłos upadku, bowiem zatrzymała się i zawróciła pytając czy nic mu nie jest.
- Nic się nie stało. - powiedział wstając - Choć najwyraźniej muszę oddać wyścig walkowerem. - otrzepał się z kurzu, na dłoniach pojawiły się krwawe ślady, szybko jednak zaschły. Baron przez chwilę doprowadzał się do ładu, nagle jednak wzniósł głowę, wsłuchując się w śpiew ptaków i łagodne igranie wiatru z liśćmi.
- Czy słyszy Pani... flet? - zapytał cały czas wsłuchując się w dźwięki lasu. - Może to ktoś z gości? - powiedział, choć podniecony głos sugerował, że o innym wyjaśnieniu myślał.
- Chodźmy do nich. - kogokolwiek miał na myśli ruszył mu na spotkanie, opuszczając wytyczoną ścieżkę i zamiast tego stąpając po miękkim mchu, odgarniając gałęzie zagradzające drogę. Szedł niemal w amoku za niesłyszalnymi dźwiękami, prowadząc Olimpie przez kilkadziesiąt metrów do rozświetlonej słońcem polany, pełnej żółtych kwiatów.
- Tutaj... ucichło. - powiedział, jeszcze przez chwilę krążąc pośród żółci jakby szukał wiatru w polu w emocjonalnym uniesieniu zupełnie niepodobnym do jego zwykłego zachowania. Lecz każdy krok przybliżał go do prawdy i zwykłej powściągliwości:
- Pewnie ktoś z wioski... - rozejrzał się po polanie - Poznaje to miejsce, jezioro jest niedaleko, o tam... - wskazał kierunek - Pewnie wieśniak przygrywał nad wodą a ona poniosła dźwięki. - racjonalizował - Albo się przesłyszałem. To przez tą noc. Po wypadku nad jeziorem wraz z służbą i psami szukaliśmy "wilka", ślady krwi doprowadziły nas do tej polany, jednak tu ślady się skończyły, a zwierz zapadł pod ziemię. - opowiadał, popatrzył na Olimpię
Melodia. To była jak jedna z tych prostych, wiejskich kołysanek. Trochę smutna. Coś jak... - próbował zanucić. -Słyszała Pani? - zapytał.
- Słyszałam –odpowiedział tak cicho, że musiał się nachylić żeby usłyszeć, co mówi – Śpiewała ją moja siostra. I Lucy nuciła jej fragment.
- To właśnie moja siostra – ponownie popatrzyła na dagerotyp – Guiditta. Zmarła kilka lat temu. Nawet pamiętam tę sukienkę. Guiditta za nic nie chciała jej wyrzucić.
- Nie uważa Pan, panie baronie, że te barwy są zbyt naturalne? Stara Bally na pewno nie znała Guiditty. Zresztą 25 lat temu nikt nie słyszał o Jacques'u Daguerre.
- A ten mężczyzna – zamilkła na dłuższą chwilę – jest tak do mnie po…
Nie dokończyła tego zdania.
- Nikt się tak jak on się nie ubierał, chyba nawet 25 lat temu.
- Proszę, chodźmy nad to jezioro – błękitno szare oczy Olimpii błyszczały chorobliwym podnieceniem.

Słuchał z zainteresowaniem słów o siostrze Olimpii, chętnie wysłuchał by dalszej opowieści o siostrze, jednak nie dane mu było jej usłyszeć.
- Barwy? - przyjrzał się obrazowi, nie znał się na sztuce młodszej niż sto lat - Może to specjalny barwnik? - zgadywał, nie wiedział co mogło być tego przyczyną. Zgodził się, że czas ruszyć nad jezioro, sam jednak schylił się i zaczął zrywać starannie wybrane kwiaty, czując nadciągające pytanie wyjaśnił:
- Przecież wygrałaś wyścig, czas na nagrodę. - z starannie wybranej kompozycji powstawał symetryczny, monochromatyczny bukiet polnych kwiatów, który też wręczył zwyciężczyni.
- Proszę i gratuluje. Teraz możemy iść. - ruszył by zaprowadzić ich nad jezioro.

28-05-2009, 20:22	#97
behemot Reputacja: 1	Hellian & Kiciak Baron spojrzał na Olimpię badawczo jakby chcąc upewnić się, ze na pewno powróciła jej świadomość. - Tak, z przyjemnością. - zgodził się jak zwykle z machinalną grzecznością. Teraz sam przyjrzał się podarunkowi ściskanemu w dłoniach, bardzo dokładny obraz, albo dagerotyp, musiał jednak zostać później pomalowany ręcznie, gdyż innego sposobu nałożenia barw nie było. Do tego kobieta z obrazu przypominało mu trochę Olimpię. - Przynajmniej Pani nie wyszła z pustymi rękami. - spojrzał jeszcze raz na dziwne dzieło - Czy wiesz kogo przedstawia? - zapytał. - Wiem. - Ale nie powiem – roześmiała się nagle, dźwięcznie i radośnie. – Panie baronie jestem nieprzytomnie szczęśliwa. Świeże powietrze potrafi dać tyle radości. Co pan powie na wyścigi? Do jeziora mamy pewnie z milę. Biegał pan takie długie dystanse? Nie czekała na odpowiedź. Jedną ręką przyciskała dagerotyp do piersi, drugą uniosła suknię i pobiegła w stronę jeziora. Zachowanie Olimpii zdziwiło, do tego stopnia że nawet nie obruszył się za poddanie w wątpliwość jego kondycji. Nie miał też zbytnio czasu, gdyż po chwili widział już tylko smukłe plecy śpiewaczki, a słyszał tylko tupot jej trzewików. Westchnął cicho. - Koszula do prania... - stwierdził smutno. Zaraz jednak sam ruszył jak wilk za zającem. Niezbyt jednak szybko, czy to z braku możliwości, czy to z głębszej kalkulacji jak efektywnie dystans pokonać, czy też przed grzeczność, by nie pozbawiać kobiety smaku zwycięstwo. Biegł więc swoim tempem, starając się nie stracić Olimpii z oczu w myśl zasady, że nie ważne by złapać, ważne by gonić. Naprawdę zaś bieg przychodził mu z trudem, noc dla niego była bogata w doświadczenia, a wczesna pobudka kosztowała go dodatkowe godziny snu. W czasie spaceru z rezydencji utrzymywała go w świadomości nadzieja rzeczy, które miał usłyszeć, zaś po osiągnięciu celu senność powróciła. Bieg wymuszał świadomość, krew szybko krążąca w żyłach rozbudzała, tylko myśl... o czekających go wieczorem dalszym przeszukiwaniu biblioteki wysysała siły. Miał przeczucie, że wieczorem przyjdzie mu zasnąć w bibliotece, zapaść się między woluminy, w tym jednak momencie z marzeń wytrącił go ból uderzenia stopy w coś twardego, czuł jak ciało przechyla się w niepożądany sposób, pchane nadal siłą rozpędu, on zaś pada nieuchronnie wprost na kamienie, zasłaniając się w ostatniej chwili rękoma amortyzując upadek. Z ust wyrwał mu się jęk bólu. Kołysanka elfów - muzyka. Olimpia musiała usłyszeć odgłos upadku, bowiem zatrzymała się i zawróciła pytając czy nic mu nie jest. - Nic się nie stało. - powiedział wstając - Choć najwyraźniej muszę oddać wyścig walkowerem. - otrzepał się z kurzu, na dłoniach pojawiły się krwawe ślady, szybko jednak zaschły. Baron przez chwilę doprowadzał się do ładu, nagle jednak wzniósł głowę, wsłuchując się w śpiew ptaków i łagodne igranie wiatru z liśćmi. - Czy słyszy Pani... flet? - zapytał cały czas wsłuchując się w dźwięki lasu. - Może to ktoś z gości? - powiedział, choć podniecony głos sugerował, że o innym wyjaśnieniu myślał. - Chodźmy do nich. - kogokolwiek miał na myśli ruszył mu na spotkanie, opuszczając wytyczoną ścieżkę i zamiast tego stąpając po miękkim mchu, odgarniając gałęzie zagradzające drogę. Szedł niemal w amoku za niesłyszalnymi dźwiękami, prowadząc Olimpie przez kilkadziesiąt metrów do rozświetlonej słońcem polany, pełnej żółtych kwiatów. - Tutaj... ucichło. - powiedział, jeszcze przez chwilę krążąc pośród żółci jakby szukał wiatru w polu w emocjonalnym uniesieniu zupełnie niepodobnym do jego zwykłego zachowania. Lecz każdy krok przybliżał go do prawdy i zwykłej powściągliwości: - Pewnie ktoś z wioski... - rozejrzał się po polanie - Poznaje to miejsce, jezioro jest niedaleko, o tam... - wskazał kierunek - Pewnie wieśniak przygrywał nad wodą a ona poniosła dźwięki. - racjonalizował - Albo się przesłyszałem. To przez tą noc. Po wypadku nad jeziorem wraz z służbą i psami szukaliśmy "wilka", ślady krwi doprowadziły nas do tej polany, jednak tu ślady się skończyły, a zwierz zapadł pod ziemię. - opowiadał, popatrzył na Olimpię Melodia. To była jak jedna z tych prostych, wiejskich kołysanek. Trochę smutna. Coś jak... - próbował zanucić. -Słyszała Pani? - zapytał. - Słyszałam –odpowiedział tak cicho, że musiał się nachylić żeby usłyszeć, co mówi – Śpiewała ją moja siostra. I Lucy nuciła jej fragment. - To właśnie moja siostra – ponownie popatrzyła na dagerotyp – Guiditta. Zmarła kilka lat temu. Nawet pamiętam tę sukienkę. Guiditta za nic nie chciała jej wyrzucić. - Nie uważa Pan, panie baronie, że te barwy są zbyt naturalne? Stara Bally na pewno nie znała Guiditty. Zresztą 25 lat temu nikt nie słyszał o Jacques'u Daguerre. - A ten mężczyzna – zamilkła na dłuższą chwilę – jest tak do mnie po… Nie dokończyła tego zdania. - Nikt się tak jak on się nie ubierał, chyba nawet 25 lat temu. - Proszę, chodźmy nad to jezioro – błękitno szare oczy Olimpii błyszczały chorobliwym podnieceniem. Słuchał z zainteresowaniem słów o siostrze Olimpii, chętnie wysłuchał by dalszej opowieści o siostrze, jednak nie dane mu było jej usłyszeć. - Barwy? - przyjrzał się obrazowi, nie znał się na sztuce młodszej niż sto lat - Może to specjalny barwnik? - zgadywał, nie wiedział co mogło być tego przyczyną. Zgodził się, że czas ruszyć nad jezioro, sam jednak schylił się i zaczął zrywać starannie wybrane kwiaty, czując nadciągające pytanie wyjaśnił: - Przecież wygrałaś wyścig, czas na nagrodę. - z starannie wybranej kompozycji powstawał symetryczny, monochromatyczny bukiet polnych kwiatów, który też wręczył zwyciężczyni. - Proszę i gratuluje. Teraz możemy iść. - ruszył by zaprowadzić ich nad jezioro. __________________ Efekt masy sam się nie zrobi, per aspera ad astra Ostatnio edytowane przez behemot : 28-05-2009 o 20:27. Powód: Gonienie króliczka.