| Ech, nie tak miało być, nie tak … Brog pokazał kolejny raz, że nie znając się na magii oraz nie mając kompletnie żadnych planów chce decydować, co oraz kiedy rzucać. Gdyby uciekł do nich pajęczyna przytrzymałaby orki, potem zaś zwyczajnie wytłukłoby się tych wielgaśnych kuzynów Gruha. Ale cóż, stało się jak się stało. Odwaga najpewniej była główna cechą ich towarzysza i pewnie trzeba było po prostu przyjąć go takim, jakim był. No, nie ważne. Brog był w kłopotach i bez względu na wszystko Eliot miał zamiar stanąć na głowie, żeby go stamtąd wyciągnąć, chociażby za brodę.
Obok stała Araia, Martha … Martha, jakby zapomniał o niej przez jakiś czas. A może nie zapomniał, tylko po prostu wtedy zachowywał się jak napalony młodzik, a nie normalny mężczyzna. Bo czy ja naprawdę lubił? Na pewno tak. Problem w tym, iż coraz bardziej przekonywał się, że lubi też tą zołzę Araię. Czy kocha którąkolwiek z nich? Pewnie nie. Jeszcze nie? A może prawie już tak? Nie wiedział, kompletnie nie wiedział. Widocznie za szybko z tym wszystkim chciał się wyrwać. Właśnie tutaj, jak chłopaczek, który nie wie, czego chce, ale ponieważ nigdy nie miał swojej dziewczyny, na upartego jej szuka. A przecież najważniejsze są uczucia i Eliot bardzo się zawstydził, że po prostu nie wie, co tak naprawdę czuje. A może zwyczajnie po prostu powinien spokojnie czekać, starać się i wierzyć, że kiedyś przyjdzie drgnienie serca i jego i tej, która odpowie na jego uczucie?
Czarodziej był szybki, szybszy niż Tik-Tika Szybkołapy, jak mówiła jego znajoma Aerie. Dlatego też powyższa myśl nie przeszkodziła mu rzucać jednocześnie ognistej kuli.
~ Cóż, przekonamy się, czy tarcza naprawdę ochroni naszego chwata.
Wydaje się, że tak, ale artefakty zawsze były nieco nieprzewidywalne. Ech, zaczął doskonale sobie znanymi ruchami splatać czar. Ognista kula poleciała prosto na otoczonego orkami krasnoluda. By wybuchnąć tuż obok niego. Wycelowana tak, żeby odbijająca płomienie tarcza zwiększyła jeszcze odpowiedni efekt. |