| [user=1063,1593,532,170] Paweł niepewnie podchodzi do Andrzeja. Cały czas jest chociaż bokiem do pocisku, jakby cały czas chciał mieć go na widoku... idzie szerokim łukiem, do drzewa z wbitą w niego płytką.
-Cholera. Raczej nie wydaje mi się, żeby po tylu latach zapalnik był niestabilny... w końcu jest cała przeżarta rdzą. Ale ta płytka mnie stanowczo niepokoi. Co to, do diabła, może znaczyć? I ,że ślad jest świeży wcale mnie nie pociesza. Jeśli ktoś tu jest nie mógł za żadne skarby niezauważyć naszego lądowania. Z pewnością dawno by do nas przyszedł. Po prostu nie wiem co tu jest grane - wzruszam ramionami w bezsilności, wyraźnie markotniejąc.
-Po prostu wróćmy do obozu. Zaczyna się robić nieprzyjemnie, i na pewno niedługo będzie cholernie zimno. - zakładam ręka na rękę, by się ogrzać - w końcu jestem tylko w tym pieprzonym, czarnym podkoszulku. Przynajmniej mam buty dość ciepłe no i spodnie są raczej w całości.
Spoglądam na towarzyszy z oczekiwaniem na podjęcie decyzji.
- W drodze powrotnej przydałoby się nazbierać suchych patyków na ognisko, jeśli wogóle mamy zamiar je rozpalić. Jak spadnie deszcz, to będzie tu istny potok, albo bagno. Cholera wie, jakie to podłoże jest po zamoknięciu.
Robiąc kilka kroków w powrotną stronę mówię, nie odwracając się.
-Chodźmy już stąd, po prostu nie podoba mi się perspektywa spędzenia ani minuty dłużej w pobliżu kilkuset kilo materiału wybuchowego. Jeśli chodzi o inne "numerki", na pewno je znajdziemy, jeśli chcecie. W końcu ta wyspa nie jest zbyt duża, a wystarczająco mała, żeby znaleść pozostałe cztery torpedy w kilkanaście godzin, ale teraz nie jest nic ważniejszego dla mnie jak ogrzać się i odpocząć. Mam dość łażenia jak na dziś. [/user]
__________________
"All those moments will be lost... In time... Like tears... In the rain. Time to die." |