| Thaw spojrzał przenikliwym wzrokiem na Barabosa, uniósł jedną brew, po czym powiedział:
-Jestem pewien, że dziesięciu żołnierzy w zupełności wystarczy, żeby rozgromić to tchórzliwe, zielone łajno. Poza tym, niewielkie oddziały orków zaatakowały jeszcze w kilkudziesięciu innych miejscach. Możliwe, że chcą rozciągnąć nasze siły i przeprowadzić właściwy atak. Jednak to mało prawdopodobne.
Jakby na potwierdzenie tych, słów, w zasięgu wzroku Gwardzistów bardzo
spektakularnie nie pojawiły się krwiożercze hordy orków.
-Tak czy inaczej, kontynuował porucznik wszyscy dostępni żołnierze muszą być jak najbliżej pierwszego perymetru obronnego. Wyrażę zgodę na udzielenie wsparcia tylko na wyraźną prośbę ekipy ratunkowej. Mam nadzieję, że to jasne?
Raczej stwierdził, niż zapytał oficer, po czym odwrócił się w kierunku operatora plutonowego radia, czekając na rozkazy dowództwa.
Granat oślepiający Teliona odniósł pożądany efekt i zatrzymał pogoń. Zdążył się skryć za kamieniem, gdy pentaki znów rozpoczęły natarcie. Snajper zdołał zastrzelić jednego potworka, po czym dziesięciu kolegów z plutonu przybyło na miejsce i przygniotło ogniem groty. Ich cienka skóra i brak wytrzymałości, a także brak jakiejkolwiek dyscypliny przesądziły bitwę zanim ta się jeszcze rozpoczęła. Zwycięski oddział pozwolił sobie na krótki okrzyk zwycięstwa, po czym kilku żołnierzy podeszło do pozycji Teliona i wyprowadziło go stamtąd.
Gdy dotarli do reszty plutonu, zostali powitani z radością. 3. Drużyna cieszyła się z odzyskania snajpera, po czym przyjęła pospieszne podziękowania i gratulacje za utrzymanie pozycji bez strat własnych. Porucznik Thaw przemówił do całego plutonu:
-Jeszcze raz powtórzę, dobra robota, chłopaki. Jutro czeka nas pewnie przemowa pułkownika, więc lepiej się wyśpicie. Wszyscy, poza 1. drużyną, mogą sięrozejśćdo namiotów. |