| Szamil zastanawiał się chwilę.
-Pięciu Twoich wojowników pójdzie z nami zabić czarnego elfa. Trzy elfy, rycerz, krasnolud, spasiony pajak, wyliniały wilk i pięć doskonałych goblińskich wojowników dadzą sobie radę z jednym czarnym elfem. Twoi wojownicy okryją się chwałą i zrabują ciało elfa. Będzie uczciwy podział, ja wezmę jego bransoletki a Wy zbroje i miecze.
Szamil spojrzał w stronę jaskini. Nie chciał tam wchodzić, miał klaustrofobie ale musiał. Nie zostanie z tyłu! Reszta będzie zmuszona znosić jego zły humor. Wzrok elfa spoczął na reszcie ferajny, stali przy wyjściu. Pomachał do nich mając nadzieje, że ktoś go zauważy i poczeka.
Spojrzał na Nizzre i Isendira. Odezwał się w czystym elfim.
-Aniele jeśli nie chcesz nie musisz tam wchodzić. Możesz poczekać z Isem przed wyjściem. Popilnować go, bo w jaskiniach jeszcze nam padnie. O drowa się nie martw, nie będziesz musiała znów tego zrobić.
Przypomniał mu się jej wzrok. Nie rozumiał go. Sam zabił dużo istot. Nie liczył ich, nie było warto. Byli tylko twarzami a czasem tylko sylwetkami gdy uderzał z zaskoczenia. Nigdy nie płakał nad niczyją śmiercią, nigdy się nie gryzł z tego powodu. Nieznajomy, czy były towarzysz... To nie miało znaczenia. Zawsze był to wróg, którego nienawidził, którego chciał zabić. Z wzajemnością. Tak samo będzie i tym razem, i następnym. Tak samo będzie gdy dojdzie do walki z resztą ferajny i gdy stanie na przeciwko ojca. Tylko nienawiść i zgrzyt stali...
-Przepraszam mówiłaś coś? Zamyśliłem się.
__________________
[...]póki pokrętna nowomowa
zakalcem w ustach nie wyrośnie,
dopóki prawdę nazywamy, nieustępliwie ćwicząc wargi,
w mowie Miłosza, w mowie Skargi - przetrwamy [...] |