Gante

Po zakończeniu obrad Gante ujął staruszka Mifora pod ramię. Bardzo lubił i cenił wiekowego bajarza. W dzieciństwie Gante uwielbiał słuchać jego barwnych opowiadań. Można powiedzieć że to właśnie Mifor rozbudził w młodzieńcu miłość do przyrody. Gante powoli wyprowadził staruszka podpierającego się drewnianym, wypolerowanym kijem przed dom rady. Nie zważając zbytnio na deszcz i grzmoty skierował ich kroki w stronę podniszczonego domu Mifora.
- Zaraz, hola - zaparł się w błoto ile sił staruszek - gdzie ty mnie prowadzisz chłystku? - zachichotał - chcesz mnie położyć do łóżka w samo południe takiego pięknego dnia? - wyciągnął rękę łapiąc grube krople lodowatego deszczu. Potężny grzmot rozległ się gdzieś nad ich głowami. Staruszek znów zachichotał jak małe dziecko podczas zabawy. - Położysz mnie tam gdy przyjdzie śmierć po mnie. Biegać już nie potrafię ale umysł mam świeży jak deszcz - uniósł twarz w kierunku chmur i zastygł tak z zamkniętymi oczami. Gante mimo zimna pozwolił mu na to. Wiedział że dziarski staruszek cieszy się każdą chwilą jaka mu została. Myśliwy rozumiał że Mifor powoli żegna się z tym światem. Pomyślał że kiedy i jemu przyjdzie odchodzić też chciałby zrobić to z uśmiechem. - Ekm ... - odchrząknął staruszek jakby się przebudził - skoro już porządnie zmoknąłem musisz mnie zaprowadzić do przyjemnego miejsca gdzie mają w piecach napalone i dobre piwo - wskazał swym kijem kierunek gospody Razela. Oczy Mifora błyszczały tak radośnie jakby właśnie przechytrzył wszystkich we wsi.

Gante nie potrafił się sprzeciwić zabawnemu dziadkowi. Szczególnie że właśnie tam miał zamiar się udać po jego odprowadzeniu. To właśnie w gospodzie prawdopodobnie zgromadzą się wszyscy zainteresowani wyprawą do Curhan. Tam zazwyczaj odbywają się mniej formalne obrady. Brodząc po kostki w błocie, dotarli do przestronnej gospody z której komina wił się siwy dym. Jeszcze przed jej drzwiami poczuł zniewalający zapach zupy ziemniaczanej ...