lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - [Warhammer 2 ed.] Nadzieja Umiera Ostatnia (18+)

baltazar · 03-07-2009, 14:33

Klaus z największym trudem utrzymał powietrze w płucach nim dotarł do powierzchni. Umęczony i zmarznięty ledwo miał siłę by walczyć z prądem rzeki. Czuł, że pomimo niemalże cudownego uratowania jego życie dalej wisi na włosku. Przeraźliwy chłód wody docierał w każdy zakamarek jego ciała, każdy jego mięsień odmawiał posłuszeństwa. Wysiłek, jaki musiał wkładać w utrzymanie głowy ponad wodą był nie do zniesienia. Machał rękami czując jak chwile zanurzenia stają się coraz dłuższe… czuł jak zaczyna tonąć. A barka wcale się nie przybliżała.

Wtem poczuł mocny uchwyt z tyłu.

- Nie szarp się po obaj skończymy w rzece. Powiedział ktoś za jego plecami. Ciągnij, mam go! Krzyknął po chwili.

Klaus poddał się wybawicielowi, jego zmarznięte do szpiku kości ciało z każdą chwilą było bliżej upragnionego ratunku, bliżej ciepłej kajuty. Wracał do żywych.

***

Gdy znalazł się na pokładzie ledwo mógł oddychać. Wyglądał jakby ledwo, co wstał z grobu. Jego sino blade oblicze, fioletowe usta, z których wypływał mieszanka śluzu, wody i resztek żołądka sprawiały, iż wyglądał jak zombi. Ktoś narzucił na niego koc, ktoś inny podał flaszkę z wódką.

- Masz pij. Rzucił oschle. To cię rozgrzeje.

- Ściągnijcie z niego te mokre rzeczy, bo nie wyżyje do jutra. Musi się teraz ogrzać. Dobiegło do niego z lewej strony. Klaus zwrócił głowę w tamtą stronę. Dostrzegł doktorka i ciało skryby…

Ktoś go pochwycił, pomógł mu wstać i zejść do kajuty. Nim zszedł przez głowę przeszła mu myśl na temat dziwnej rany, jaką zobaczył na jego ciele jakby wcale nie był ofiarą potwora.

***

Przebrał się. Suche i dobrze chroniące przed zimnem ubrania oraz rozgrzewający trunek robiły swoje. Z każdą chwilą wracał do siebie. Przypiął pas z mieczem i z wyraźnym wysiłkiem powędrował na pokład. Każdy krok był okupiony zaciskaniem warg. Ból żeber dawał się we znaki – ale wyglądało na to że nie miał ich połamanych.

Starał się dowiedzieć się o zajściach na pokładzie. Widząc Petera złapał go za ramię.

- Co się stało, co z krasnoludem i małym? Co ze skrybą, nie wyglądał jakby to monstrum go dopadło.

03-07-2009, 14:33	#27
baltazar Reputacja: 1	Klaus z największym trudem utrzymał powietrze w płucach nim dotarł do powierzchni. Umęczony i zmarznięty ledwo miał siłę by walczyć z prądem rzeki. Czuł, że pomimo niemalże cudownego uratowania jego życie dalej wisi na włosku. Przeraźliwy chłód wody docierał w każdy zakamarek jego ciała, każdy jego mięsień odmawiał posłuszeństwa. Wysiłek, jaki musiał wkładać w utrzymanie głowy ponad wodą był nie do zniesienia. Machał rękami czując jak chwile zanurzenia stają się coraz dłuższe… czuł jak zaczyna tonąć. A barka wcale się nie przybliżała. Wtem poczuł mocny uchwyt z tyłu. - Nie szarp się po obaj skończymy w rzece. Powiedział ktoś za jego plecami. Ciągnij, mam go! Krzyknął po chwili. Klaus poddał się wybawicielowi, jego zmarznięte do szpiku kości ciało z każdą chwilą było bliżej upragnionego ratunku, bliżej ciepłej kajuty. Wracał do żywych. *** Gdy znalazł się na pokładzie ledwo mógł oddychać. Wyglądał jakby ledwo, co wstał z grobu. Jego sino blade oblicze, fioletowe usta, z których wypływał mieszanka śluzu, wody i resztek żołądka sprawiały, iż wyglądał jak zombi. Ktoś narzucił na niego koc, ktoś inny podał flaszkę z wódką. - Masz pij. Rzucił oschle. To cię rozgrzeje. - Ściągnijcie z niego te mokre rzeczy, bo nie wyżyje do jutra. Musi się teraz ogrzać. Dobiegło do niego z lewej strony. Klaus zwrócił głowę w tamtą stronę. Dostrzegł doktorka i ciało skryby… Ktoś go pochwycił, pomógł mu wstać i zejść do kajuty. Nim zszedł przez głowę przeszła mu myśl na temat dziwnej rany, jaką zobaczył na jego ciele jakby wcale nie był ofiarą potwora. * Przebrał się. Suche i dobrze chroniące przed zimnem ubrania oraz rozgrzewający trunek robiły swoje. Z każdą chwilą wracał do siebie. Przypiął pas z mieczem i z wyraźnym wysiłkiem powędrował na pokład. Każdy krok był okupiony zaciskaniem warg. Ból żeber dawał się we znaki – ale wyglądało na to że nie miał ich połamanych. Starał się dowiedzieć się o zajściach na pokładzie. Widząc Petera** złapał go za ramię. - Co się stało, co z krasnoludem i małym? Co ze skrybą, nie wyglądał jakby to monstrum go dopadło.