| Po ostatnich słowach Cichego, twarz Dumara zmieniła się w maskę niekłamanego zdziwienia. -Przeca panie tobie... (tu zamarł na chwilę. Bogumiła była dobrą żoną, znała możliwości intelektualne męża, dlatego wielokrotnie mu przypominała by nie powtarzał plotek. Szczególnie osobom, które grały w nich główną rolę. SZCZEGÓLNIE jeśli te osoby były tajemniczymi najmitami a plotki mówiły o ich strefach genitalnych, nieodwracalnie uszkodzonych przez goblińskie zęby)
- ...tobie... -na twarzy Dumara nagle pojawiła się ulga
- tobie nie iza iść samemu do mężatej baby! - zakończył z jowialnym uśmiechem.
- Racyje masz niechybnie! Psi chwost, że drogi nadłoże. Możemy ruszyć do Uranowej. - duma promieniowała z kowala, duma człowieka, który właśnie pokonał armie goblinów. Jedną ręką. Z zawiązanymi oczami. |