Kolejna szybka wymiana spojrzeń utrwaliła Damiana w przekonaniu, że nie tylko on, pomimo odgrywanej na pozór roli dostrzega głębię sytuacji w jakiej się wszyscy znaleźli. Głębia ta była tak olbrzymia, że Damian był pewien że dno jest tuż-tuż i wszyscy, gremialnie, osiągną je w ciągu najdalej 48 godzin od objęcia władzy w mieście przez marionetkowego Księcia Hektora. Najgorsza jednak w tym wszystkim była świadomość, że nie było nadziei by ktoś zapukał w to denko od spodu.
A propos marionetkowego...
Eve zbadała puste krzesło, zajmowane wcześniej przez Malkaviana i jego - jak się okazywało- nad wyraz żwawą laleczkę. Damian zawsze zazdrościł jej tego jak łatwo przebudziła w sobie szósty zmysł charakterystyczny dla jej klanu. Powody, dla których teraz tak prędko chciała opuścić pomieszczenie były nad wyraz oczywiste...
Nie mógł się jednak oprzeć. To było silniejsze od niego. Taka sytuacja nadarza się tylko raz w nie-życiu...
Pośpiesznie podszedł to krzesła, na którym spoczywały spopielone zwłoki niegdysiejszego Księcia Larado. Nachylił się nad nim i nakrył dłonią usta tuż pod nosem. W pomieszczeniu dało się usłyszeć odgłos gwałtownie wciąganego powietrza, a rozpromieniony Daniel odchylił się, ukazując ubabraną popiołem „na wujka Adolfa” górną wargę…
-Ozona President to ten nasz Książę nie był...-rzucił cicho nieco zdegustowany.
Kilkoma szybkimi ruchami dłoni pozbył się resztek Księcia z twarzy. Spojrzał na zajęte grą w pokera wampiry. Z krytycznym wyrazem twarzy przywdział nową maskę, z tysiąca jakich oferowały mu jego wrodzone zdolności…
Stukając obcasami przetuptał obok zajętego hazardem Saemusa i delikatnie przesunął dłonią po jego ramieniu. –
No to panowie się teraz pobawicie, a ja razem z Eve pójdę przypudrować nosek…-odchodząc zanucił
-Po-po-po-poker face, po-po-po-po-poooo... -Eve! Eve! Poczekaj na mnie słonko Ty moje! Mam nową maseczkę która cię z pewnością zaskoczy! – wychodząc, posłała…tfu, posłał, Rebece wymowne spojrzenie zachęcające do pójścia w ślady swoich „koleżanek”…