| Wulfstan patrzył na wszystko z rosnącym zdumieniem
- Nie, to nie może dziać się naprawdę. Szliśmy sobie spokojnie do księcia, nawet nas nie zakuli w kajdany, a tu nagle Thorgar zaczyna się zachowywać jak jakiś szaleniec. A na dodatek pozostali idą za nim! Strażnicy mają kusze i prawdopodobnie nie zawahają się ich użyć. Poza tym gdy tylko strażnicy na murach usłyszą że toczą się walki zamkną bramy miejskie. Ja się nie poddam się temu szaleństwu. Stanę sobie z boczku i popatrzę jak strażnicy gonią moich towarzyszy. Ale niech tylko któryś spróbuję mnie tknąć to złamię mu kark. Może nie jest to tak heroiczne jak ucieczka ulicami miasta, ale daje stanowczo większą szansę na przeżycie.
Wygłaszając w myślach ten przydługi monolog Wulfstan stwierdził na głos:
- Ja się poddaję, nie macie się czego obawiać z mojej strony. Jestem rozsądnym człowiekiem.
To mówiąc uniósł ręce do góry i popatrzył w stronę walczących i uciekających towarzyszy.
- Nie życzę wam źle i mam nadzieję że uda wam się ta ucieczka, ale jednak jestem realistą i moje życie jest dla mnie ważniejsze. |