| Malekith ze złośliwym uśmieszkiem na ustach przysłuchiwał się zażartej dyskusji. Gdy elf ziemi przestał mówić czerwonowłosy elf, dotąd oparty o drzewo, przemówił głośno:
- Bzdura! Bratać się z centaurami i morlokami? - warknął z wyrzutem - Nie potrzeba nam niczyjej pomocy! Nigdy jej nie potrzebowaliśmy i nie będziemy potrzebować. W nas tkwi siła! Jeśli chcesz to brataj się nimi... bracie - rzekł z pogardą - Jednak nie minotaury są naszym największym zagrożeniem.
Przerwał na chwilę, zrobił parę kroków poprawiając swoje rękawice.
- Przypuśćmy, że to nawet rzekomo jaszczury widziano podpalające las. Przypuśćmy, że król i królowa - tu skrzywił się nieznacznie - mają w istocie ważne powody aby niebyć tu znami. Pomijając fakt, że co może być ważniejsze od narady dotyczącej przyszłości nas wszystkich.
Uważnie spojrzał po zebranych budując napięcie. Przeczesał włosy dłonią po czym wbił wzrok w mędrców.
- Gadając tu tracimy czas - rzekł ponownie - trzeba działać. Nie brak nam sił aby zgnieść czy to jaszczury, czy minotaury. Siedząc tu po próżnicy niczego nie dokonamy! A tylko o to chodzi naszym wrogom. Kto wie... - powiódł wzrokiem po zebranych - czy nie ma ich nawet tutaj, na tej radzie! - krzyknął - Gadamy tu jak przekupki podczas gdy należy zebrać armię i zgnieść naszych przeciwników magią i stalą! - zacisnął pięści tak mocno, aż zatrzeszczały jego skórzane rękawice - Zapału, ognia i siły nam nie brak - tu wskazał z namaszczeniem na Eolitha - ale niektórym brak odwagi by podjąć słuszne decyzje. A może to nie tchórzostwo, nie rozsądek a coś innego?! - warknął marszcząc brwi - Sami dopowiedzcie sobie resztę!
Na tym zakończył i wrócił na swoje miejsce. |