| Nicolas le Cosse
Gdy wszyscy usłyszeli śpiew kobiety, nikt nie zauwazył tego, że le Cosse, znany inkwizytor, opuścił rondo swego kapelusza na tyle nisko, że całkowicie zasłaniało jego twarz. Vernise. Wieczorami często stawała na tym niskim stole, na którym leżały różne pisma i prezenty od bogatych znajomych i śpiewała. Niczym nieskrępowana, 15-letnia cynazyjska piękność (z korzeniami- jak mówił jej ojciec- w samym Gordzie) śpiewała pieśni zasłyszane w okolicznych kościołach, te z dawnych ksiąg, kilka tych żołnierskich, utwory najwspanialszych bardów, ba- nawet kilka pieśni wprost z Valdoru, w nieznanych nikomu językach. Cokolwiek miała zaśpiewać, było to przepiękne. Nicolas uwielbiał słuchać jej melodyjnego, wzruszającego głosu... Przez chwile wydawało wam się, że widzicie łzę spływającą po policzku inkwizytora- ale to napewno złudzenie...
Po chwili zdziwienia podążył za resztą kompanii, kierując swoje kroki do okolicznej karczmy. Wszedł, zdjął kapelusz i rozejrzał się po pomieszczeniu. Przyglądał się ludziom- nie, nie przyglądał... On w nich czytał. Przez lata swojej kariery nauczył się czytać emocje, potrafił domyśleć się pochodzenia, majątku czy nawet poglądów politycznych ludzi oglądając ich. Po chwili jego wzrok skierował się w kierunku kobiety, której wzrok przeleciał po kolei po wszystkich jego towarzyszach. Wzrok pełen smutku, prostych do odczytania emocji. Spoglądnął jej w oczy, oczekując przerażenia. Zdjął kapelusz i bezczelnie patrzył się na kobietę. Starał się coś wyczytać... Tylko co?
-Panowie, co zamawiamy?- zapytał z uśmiechem pod nosem. Znów był zimnym inkwizytorem. A ta intrygująca kobieta jego nowym celem. Chwało, szykuj się. Le Cosse nadchodzi...
__________________
Kutak - to brzmi dumnie. |